การลาป่วย กฎหมายกำหนดไว้ว่าสามารถลาป่วยได้เท่าที่ป่วยจริงโดยนายจ้างต้องจ่ายค่าจ้างให้กับลูกจ้างที่ป่วยจำกัดเพียงปีละไม่เกิน 30 วันเท่านั้น หาได้จำกัดว่าลูกจ้างลาป่วยได้ปีละไม่เกิน 30 วัน ดังนั้นนายจ้างจะเลิดจ้างลูกจ้างโดยอาศัยเหตุที่ลูกจ้างลาป่วยปีหนึ่งเกิน 30 วันนั้นย่อมไม่ชอบด้วยกฎหมายหากนายจ้างเลิกจ้างด้วยเหตุดังกล่าวลูกจ้างสามารถร้องเรียนต่อพนักงานตรวจแรงงานหรือนำคดีไปฟ้องต่อศาลแรงงานได้

 ส่วนในเรื่องค่าจ้างนั้นเมื่อมีการตกลงกันเมื่อเริ่มแรกรับลูกจ้างกันเป็นจำนวนเท่าใดแล้วนายจ้างจะเปลี่ยนแปลงข้อตกลงดังกล่าวไม่ได้ย่อมถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงสภาพการจ้างการกระทำดังกล่าวของนายจ้างย่อมไม่ชอบด้วยกฎหมายเว้นแต่ลูกจ้างยินยอมด้วยหรือเป็นคุณต่อลูกจ้างมากกว่า

  ดังนั้นการที่นายจ้างเลิกจ้างโดยอาศัยเหตุที่ลูกจ้างลาป่วยเกิน 30 วันต่อหนึ่งปีหรือปรับลดเงินเดือนโดยที่ลูกจ้างไม่ยินยอมย่อมเป็นการกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย

การลาป่วยเป็นสิทธิตามกฎหมาย หากป่วยจริง นายจ้างก็ต้องให้ลาป่วย คงบังคับให้พนักงานไม่ให้ลาป่วยคงไม่ได้ จึงควรต้องเป็นหน้าที่ของนายจ้างที่ต้องจัดการบริหารงานในกรณีที่พนักงานลาป่วย เช่นจัดคนมาแทนเป็นการชั่วคราว ไม่ว่าจะไปห้องน้ำ หรือ วันที่พนักงานตัวจริงไม่มาทำงาน คงมาบังคับให้พนักงานทำงานครึ่งวันไม่ได้ หากนายจ้างคุณเป็นที่ปรึกษากฎหมายด้วยแล้ว ผู้ใช้บริการคงต้องพิจารณาดูให้ดี เพราะกฎหมายที่มาใช้ในบริษัทตนเอง ยังไม่ถูกต้อง

คุณไม่ลงนามก็คงไม่มีปัญหาอะไร