หากมีระเบียบเรื่องการเลิกจ้างเนื่องจากการหมดสมรรถภาพในการทำงาน ก็สามารถอ้างข้อนี้ได้ แต่ต้องพิจารณาว่า การลาป่วยนั้นมีสาเหตุมาจากอะไร บางครั้งป่วยเพราะได้รับการกดดันในที่ทำงาน มีความรู้สึกเครียดในการทำงาน หรือเรื่องส่วนตัว หากพบสาเหตุของการป่วยแล้ว และสามารถทำให้สาเหตุนั้นหมดไป พนักงานก็สามารถกลับมาเป็นพนักงานที่ดีได้อีก

การเลิกจ้างไม่ใช่วิธีที่แก้ปัญหาเสมอไป หากไม่มีระเบียบรองรับในเรื่องการเลิกจ้างเพราะสาเหตุนี้แล้ว ก็เข้าข่ายที่จะเลิกจ้างไม่เป็นธรรมได้ ส่วนค่าชดเชย ค่าบอกกล่าวล่วงหน้า ก็ต้องจ่ายอยู่แล้ว

การลาป่วยตามกฎหมาย กฎหมายให้ลาป่วยได้ตามที่ป่วยจริง แอาจมากกว่า 30  วันได้ แต่จ่ายค่าจ้างให้ไม่เกิน 30 วันทำงาน

ลาป่วยตามที่ป่วยจริง แต่จ่ายค่าจ้าง 30 วัน ระเบียบนี้น่าจะมีทุบริษัทฯ แะคิดว่าทุกบริษัทฯจะมีระเบียบการรองรับเรื่องการเลิกจ้างเนื่องจาก เสี่ยมสมรรถนในการทำงาน ถ้าลูกจ้างป่วยเกิน 30 วัน ถ้าเห็นว่าเป็นจริง เช่นโดนอุบัติเหตุ เป็นต้น ก็น่าจะให้พักรักษาตัวให้หายดี ส่วนการจ่ายค่าจ้างก็จ่ายที่ 30 วัน แต่มากกว่านั้นก็ได้เพราเป็นคุณกับพนักงาน แต่บริษัทฯคุณมีรเบียบรองรับหรือเปล่า ถ้าไม่มี จะเป็นการเืลือกปฎิบัติ ถึงจะเป็นคุณก็ตามอาจจะมีปัญหาในการบริหารจัดการได้

ตามประสบการที่ผ่านมา  หน่วยงานบัญชีจะมีแต่ผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ มักจะมีเรื่องจุกจิกสร้างความกดดันมากมาย เป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิง ลองคิดดูว่าเป็นเรื่องเหล่านี้หรือเปล่าที่ทำให้ลูกจ้างไม่สบายใจ ถ้าใช่ก็องพูดคุยทำความเข้าใจกัน ให้บุคคลเป็นตัวกลางก็ได้ ผมคิดว่าลกจ้างส่วนใหญ่รักและภักดีกับบริษัทฯตนเองอยู่แ้ล้ว แต่อาจจะมีปัญหาปลีกย่อย ก็ลองวิเคราะห์ดู อาจจะตรงประเด็นก็ได้ ถ้าไม่ใหวจริงๆ คิดว่าน่าจะย้ายหน่วยงานก่อน เพราะคนที่จบบัญชีมาได้เป็นคนที่มีความสามารถสูงอยู่แล้ว ตามความคิดน่าจะเป็นสายที่ยากที่สุดของสาขาบริหารธุรกิจ  น่าจะไปจุดอื่นๆได้ แต่ลองจุดอื่นแล้วไม่ใหวก็มาลองคิดเรื่องการเิลิกจ้าง แต่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามอายุงานนะ ไม่ควรกดดันให้เขาลาออกเฉยๆ ให้มีเงินติดไม้ติดมือไปลงทุนอย่างอื่นบ้าง คิดถึงใจเขาใจเราละนะ