หากเขียนลำดับการลงโทษไว้ชัดเจน ก็ต้องเป็นไปตามนั้น

แต่การลโทษโดยการลดเงินเดือนนั้น ยังไม่มีกฎหมายอะไรมารองรับให้เป็นที่แน่ชัดว่า ว่าสามารถทำได้หรือไม่ แต่เมื่อระบุไว้ในระเบียบแล้วก็คงต้องว่าตามนั้น แต่การลดเงินเดือน เพื่อการลงโทษจริงๆแล้ว น่าจะต้องคำนึงว่า ด้วยเงินเพียง ครึ่งหนึ่งนั้น ลูกจ้างสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้หรือไม่ ซึ่งลดถึง 6 เดือนน่าจะไม่ค่อยเป็นธรรมนักสำหรับพนักงานและอาจเหมือนกับเป็นการบีบให้พนักงานออกจากงานได้ ซึ่งปกติจะไม่ใช้การลงโทษทางวินัยโดยการลดเงินเดือน อาจลงโทษโดยใช้มาตรการอื่นน่าจะเหมาะสมกว่า

ส่วนการลดตำแหน่งและลดค่าตำแหน่งลงนั้น เช่นเดียวกันหากเขียนไว้ในระเบียบแล้วพนักงานรับทราบโดยทั่วกันแล้ว ก็สามารถดำเนินการได้ แต่ไม่ค่อยมีใครทำกัน แต่อาจจะมองว่าเป็นการเปลี่ยนสภาพการจ้างก็สามารถมองได้เหมือนกัน 

ส่วนการเลิกจ้าง หากเป็นเรื่องของความผิดร้ายแรง เข้าข่าย มาตรา 119 ก็สามารถเลิกจ้างได้โดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าและไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย หรือลูกจ้างฝ่าฝืนไม่ร้ายแรงเป็นอาจิณ ไม่ทำตัวให้สมกับเป็นลูกจ้างที่ดี เมื่อเลิกจ้างก็ไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้า แต่ก็ต้องจ่ายค่าชดเชย 

การที่จะใช้มาตรการทางวินัยนั้น เพื่อเป็นการลงโทษให้ลูกจ้างที่ฝ่าฝืน ไม่ทำการฝ่าฝืนเช่นนั้นอีก แต่มาตรการต่างๆ ควรต้องชัดเจนและเป็นธรรม ไม่ใช่ให้ลูกจ้างไม่ต้องการอยู่กับบริษัทอีก หรือเกิดความคับข้องใจ มาตรการทางวินัย เมื่อมีการเริ่มต้น ก็ต้องมีการสิ้นสุด เช่นการพักงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง อาจจะเป็น 3 วัน 5 วัน แค่นี้ลูกจ้างก็แย่แล้ว หรือการลดค่าจ้าง ต้องให้ลูกจ้างอยู่รอดได้ในสังคมด้วย การลดค่าจ้าง 6 เดือน ลูกจ้างยิ่งแย่ลงอีก ในขณะเดียวกัน เพื่อนร่วมงานแทนที่จะเข้าข้างและเห็นใจบริษัท กลับกลายเป็นเห็นใจลูกจ้างมากกว่า morale ก็จะเสียไป

การเขียนระเบียบในเรื่องการลงโทษทางวินัยนั้น ไม่ควรมากเกินไปหรือน้อยเกินไป ควรจัดให้พอดีแมเหตุผล และให้พนักงานเข้าใจว่าไม่ได้เป็นการบีบบังคับพนักงานจนเกินไป