My Insomnia “ผมจะเป็นอะไรมากไหม?”
ตอนที่ 1
“คุณมองดูชุมชนข้างล่างสิ”
(ชายทัศน์ – อุษา)
วันหนึ่งในเดือนมกราคม 2021
“ยอดผู้ป่วยโควิดทั่วโลกวันนี้แตะแปดสิบสามล้านคน ประเทศที่มีผู้ติดเชื้อมากที่สุดสามอันดับแรกของโลก คือ สหรัฐอเมริกา ตามมาด้วยอินเดียและบราซิล อินเดียยังมีผู้ติดเชื้อรายวันสูงสองหมื่นคนเศษ เสียชีวิตสองร้อยห้าสิบคนเศษ”
“ปิดเสียงทำไม?” อุษา อดีตบัณฑิตสาวจากนิวซีแลนด์ถามสามีของเธอที่นั่งอยู่หน้าทีวีด้วยท่าทีเรียบเฉย เธอสวยไม่เป็นรองใครในภาควิชาที่เธอเรียน เธอมีงานที่ดีทำก่อนที่จะเลือกชายทัศน์มาเป็นคู่ชีวิต เธอภูมิใจในตัวสามีและเชื่อว่า เธอเลือกไม่ผิด ชายทัศน์ให้เธอออกจากงานเพื่อเตรียมตัวเป็นแม่ของลูกตั้งแต่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์ บุตรสาวของทั้งคู่ขณะนี้ยังคงเรียนอยู่นิวซีแลนด์ตามรอยผู้เป็นแม่ นี่เป็นเหตุให้สองสามีภรรยาต้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง “ฉันต้องการฟังข่าว” อุษาสำทับ ไม่มีเสียงตอบจากผู้เป็นสามี เขายังคงนั่งหน้าทีวีดูภาพข่าวแต่ไม่ฟังเสียงต่อไป ทุกอย่างในห้องพักชั้น 17 คอนโดมิเนียมหรูริมถนนเจริญกรุง ราคาสิบล้านเศษที่ทั้งคู่พักอาศัยยังคงเงียบต่อไป “ผมเบื่อ” ชายทัศน์กล่าวกับภรรยาในขณะที่เธอเดินเข้ามาหา “ฉันรู้ว่าคุณเบื่อ คุณต้องทำงานจากที่พักหลายวันแล้ว คุณต้องฟังข่าวโควิดทุกวัน แต่มันก็จำเป็นที่เราจะต้องติดตามข่าว เพื่อรู้ให้เท่าทันมัน” อุษาพยายามหาเหตุผลเพื่อให้สามีเธอรู้สึกว่าทำไมเขาถึงไม่ควรปิดเสียงทีวี
ชายทัศน์ลุกเดินไปที่ Panoramic Window และชื่นชมกับทัศนียภาพภายนอก บ่ายนี้ฟ้าโปร่ง วันนี้คงไม่มีฝน ชายทัศน์คิดอย่างนั้น ในห้องพักเย็นฉ่ำด้วยลมจากเครื่องปรับอากาศ เขาปล่อยให้น้ำแข็งในแก้วน้ำแดงโซดาที่อุษายกมาให้ก่อนถึงเวลาข่าวภาคเที่ยงละลายโดยไม่แตะต้องมัน “ทุกครั้งที่ผมมองออกไปในที่กว้างๆ ผมรู้สึกผ่อนคลาย” เขากล่าวกับภรรยาในขณะที่อุษายังคงนั่งบนโซฟาหน้าทีวีแทนเขา “ฉันรู้” อุษาตอบ “แม้เราจะพบความยากลำบากในช่วงนี้ แต่ชีวิตเราก็ยังดีกว่าอีกหลายคนที่อยู่รอบตัวเรา” อุษาพูดต่อ “คุณมองดูชุมชนข้างล่างสิ ยังมีอีกจำนวนมากที่หลังคาบ้านมุงด้วยสังกะสี เขามีรายได้น้อยกว่าเรา และเขาอาจไม่มีเงินเก็บเหมือนเรา” อุษาพยายามให้เหตุผลเพื่อให้สามีเธอรู้สึกดีขึ้นจากการที่ต้องทำงานจากที่พักและมีรายได้ลดลง ชายทัศน์ไม่โต้ตอบ เขาคุ้นเคยกับคำปลอบใจของอุษา เธอพูดอย่างนี้กับเขาทุกครั้งที่เขาต้องการคำปลอบประโลมจากการที่เขาต้องได้รับผลกระทบจากการระบาดของโควิด
ตอนที่ 2
“ผมพยายามขอให้เขาให้โอกาสคุณอีกครั้ง แต่ไม่สำเร็จ”
(ชายทัศน์ – ทิพย์ – บุญสม)
วันหนึ่งในเดือนพฤศจิกายน 2015
Master’s Degree สาขาวิศวกรรมเครื่องกลจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในยุโรปและความสามารถของเขาทำ ให้ชายทัศน์เป็นหนึ่งในทีมผู้บริหารบริษัทข้ามชาติจากยุโรปแห่งหนึ่งในจังหวัดสมุทรสาคร ในขณะที่เขามีอายุเพียง 47 ปี ชายทัศน์เป็นคนหนุ่มที่ทุ่มเทให้กับการทำงาน เขามีผู้ใต้บังคับบัญชาหนึ่งร้อยคนเศษ หนึ่งในนั้นคือ บุญสม หัวหน้าหน่วยงานซ่อมบำรุง ทีม C ในวัย 57
ปี 2015 ชายทัศน์ได้รับการคัดเลือกให้เป็นผู้บริหารดีเด่น และในปีเดียวกันนั้นเอง เขากับบุญสมต้องทำงานร่วมกันเป็นปีสุดท้าย
“คุณทิพย์ คุณช่วยสอบสวนบุญสมลูกน้องผมหน่อย เขาได้รับหนังสือเตือนเรื่องมาสายตั้งแต่ไตรมาสแรก ถึงไตรมาสสามของปีนี้หลายใบแล้ว นี่ไตรมาสสี่แล้ว เมื่อวานเขาก็ยังมาสายอีก เขาไม่น่าจะทำงานกับผมได้อีกต่อไป” ชายทัศน์กล่าวพร้อมความเห็น ทิพย์เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล เธอรู้จักบุญสมดีพอๆกับที่รู้จักชายทัศน์ เธอรู้ถึงเหตุที่บุญสมมาสาย เธอเข้าใจและเห็นใจบุญสม ทุกครั้งที่บุญสมถูกเตือน เธอเป็นผู้ออกหนังสือเตือน ส่วนชายทัศน์เป็นผู้เตือน คำกล่าวของชายทัศน์ดูราวกับว่า บุญสมมาสายเป็นประจำเสียทุกไตรมาส แต่ความจริงไม่ใช่ ทุกครั้งที่บุญสมมาสายระยะเวลาที่สายไม่มากนัก แต่เธอก็ยอมรับว่า แม้ไม่มากก็เป็นความผิด บุญสมเองก็ยอมรับ
“พี่บุญสม นายพี่ให้หนูสอบสวนพี่เรื่องมาสายเมื่อวันก่อน” ทิพย์กล่าวกับบุญสมในห้องประชุมฝ่ายบุคคลในขณะที่เธอทำการสอบสวนเหตุมาสายของบุญสมตามคำสั่งชายทัศน์เมื่อวานด้วยสายตาที่เห็นใจ “หนู พยายามให้นายพี่ให้โอกาสพี่อีกสักครั้ง แต่เกรงว่าจะไม่สำเร็จ” บุญสมรับฟังด้วยท่าทีเรียบเฉย “พี่เข้าใจทิพย์ ความจริงพี่ก็ผิดเองที่มาสาย นายเขาก็ให้โอกาสพี่หลายครั้งแล้ว” บุญสมกล่าว “แต่” ทิพย์กล่าว ด้วยพยายามจะ ค้านแต่แล้วต้องหยุดด้วยคำพูดของบุญสม “ไม่เป็นไรทิพย์ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด” ทั้งคู่นั่งเงียบ สักครู่หนึ่ง บุญสมจึงกล่าวแทรกความเงียบ “พี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะ ขอบใจทิพย์นะ ที่พยายามช่วยพี่” ทิพย์ไม่ตอบบุญสม เธอมองเขาเดินออกจากห้องประชุมจนลับสายตา
“พี่บุญสม พี่บุญสม” ประเสริฐเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องของบุญสมตะโกนเรียกในขณะที่บุญสมกำลังทำงาน อยู่ในช็อปหลังเสร็จสิ้นการพักเบรกช่วงบ่ายสาม ในช็อปอากาศร้อนและมีเสียงรบกวน “มีอะไรเสริฐ” บุญสมหันมองทางต้นเสียงและถามกลับ “นายเรียกให้พี่ไปพบที่ห้องทำงาน เขากำชับผมให้พี่รีบไป” บุญสมวางมือจากงานและเก็บเครื่องมือ เขานึกถึงเหตุการณ์ในห้องประชุมฝ่ายบุคคลเมื่อเช้า ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเขาในบ่ายวันนี้
บุญสมเดินเข้าไปในห้องทำงานของชายทัศน์และยกมือไหว้ ชายทัศน์เหลือบตามองและพยักหน้ารับแล้ว กล่าว “นั่งลงก่อนสิ” บุญสมนั่งลง ในห้องคงมีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศเบาๆและเสียงจากการเคาะแป้นพิมพ์ของชายทัศน์ ชายทัศน์ยังคงวุ่นอยู่กับการพิมพ์ข้อความในคอมพิวเตอร์ สักพักหนึ่ง ชายทัศน์จึงกล่าว “บุญสม เรื่องที่คุณมาสายเมื่อวันก่อน ฝ่ายบุคคลเขาพิจารณาแล้ว” ชายทัศน์หยุดไม่กล่าวต่อ บุญสมรอว่าชาย ทัศน์จะกล่าวว่าอย่างไร “พิจารณาว่าอย่างไรครับ” บุญสมกล่าวหลังจากที่เห็นว่าชายทัศน์เงียบนานเกินไป “เขาเลิกจ้างคุณ” ชายทัศน์กล่าว “ผมพยายามขอให้เขาให้โอกาสคุณอีกครั้ง แต่ไม่สำเร็จ” ชายทัศน์กล่าวอย่างไม่เต็มเสียงนัก แล้วหยิบหนังสือเลิกจ้างให้บุญสมอ่านแล้วบอกให้ลงชื่อรับทราบ การสนทนายุติลงหลังบุญสมลงชื่อใน หนังสือเลิกจ้าง “นายครับ ผมลานะครับ” บุญสมกล่าวกับชายทัศน์พร้อมลุกขึ้นเดินออกจากห้อง “อ้อ...เดี๋ยวคุณ เก็บของส่วนตัวออกจากล๊อคเกอร์ด้วยนะ ผมแจ้ง รปภ.แล้ว” เสียงชายทัศน์ตามหลังมา บุญสมเดินออกจาก บริษัทโดยไม่สนใจที่จะหาคำตอบว่า เหตุใดชายทัศน์กับทิพย์จึงพูดไม่ตรงกัน
ตอนที่ 3
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฟ้าเปลี่ยน อะไรๆมันก็เปลี่ยน”
(เลื่อน – มะปราง – บุญสม)
ค่ำวันหนึ่งในเดือนกุมภาพันธ์ 2564
“พี่บุญวางมือได้แล้ว ค่ำแล้วกินข้าวก่อน” เลื่อนผู้เป็นภรรยากล่าวกับบุญสมในขณะที่บุญสมกำลังใช้จอบก่นปรับแต่งขอบบ่อในช่วงที่ทรุดต่ำและมีน้ำขังเพื่อให้เดินสะดวกขึ้น เลื่อนเรียกบุญสมว่าพี่บุญมาตั้งแต่สาว ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเลือกบุญสมเป็นเพื่อนชีวิต เลื่อนเคยทำงานกับเกษตรกรผู้เลี้ยงหอยแครงมาก่อน เลื่อนจึงเช่าที่ดินบ่อเลี้ยงหอยแครงย่านชายทะเลบางขุนเทียนเนื้อที่ 10 ไร่เศษ และซื้อพันธุ์หอยแครงจากสุราษฎร์ธานีมาเลี้ยงในบ่อของเธอ
เกษตรกรในย่านนี้ส่วนใหญ่จะเลี้ยงหอยแครงกับปลากะพง บ่อเลี้ยงส่วนใหญ่จะมีเนื้อที่ไม่น้อยกว่า 20 ไร่ บ่อเลี้ยงหอยแครงเนื้อที่เพียง 10 ไร่เศษ ไม่ทำให้เลื่อนมีรายได้มากนัก หอยแครงต้องใช้เวลาเลี้ยง 6 ถึง 8 เดือน ผลผลิตก็เป็นไปตามมีตามเกิด เลื่อนจึงต้องขายขนมไทยที่ตลาดเช้าริมถนนบางขุนเทียน-ชายทะเลด้วย มีลูกค้านิยมซื้อขนมของเธอใส่บาตรพระตอนเช้า “ยังหรอกเลื่อน พี่จะรอมะปรางก่อน” บุญสมกล่าวกับผู้เป็นภรรยา ทำไมป่านนี้มะปรางยังไม่กลับ บุญสมคิดด้วยความเป็นห่วง มะปรางเป็นบุตรสาวของบุญสม ทำงานโรงงานการ์เม้นท์ย่านพระราม 2 วันนี้เธอกลับผิดเวลา
“กลับมาแล้วแม่” มะปรางหญิงสาวในวัย 29 ในชุดยูนิฟอร์มสาวฉันทนากล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย “รีบไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวกันพ่อเขารออยู่ วันนี้แม่แกงหมูเทโพผักบุ้งก็ในที่ดินของเรา มะกรูดก็ในที่ดินของเรา” เลื่อนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ มะปรางไม่สู้จะสนใจคำกล่าวของแม่มากนักเพราะเธอได้ยินบ่อย เลื่อนมักกล่าวคำว่า ที่ดินของเราเสมอ เมื่อสิ่งที่เธอกล่าวต้องเกี่ยวพันกับบ่อเลี้ยงหอยแครงที่เช่าเขามาจำนวน 10 ไร่เศษ
“แม่ หนูมีข่าวดีและข่าวร้ายจะบอก” มะปรางกล่าวกับแม่หลังผ่านการกินอาหารค่ำร่วมกัน ด้วยรู้อยู่ว่าบุญสมผู้เป็นพ่อก็ได้ยินเพราะนั่งอยู่ด้วยกัน “อะไรกันลูก ทั้งข่าวดีและข่าวร้าย” เลื่อนถามลูกสาว บุญสมตั้งใจฟัง “จะฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อนแม่” มะปรางถาม เลื่อนไม่ตอบ “งั้นฟังข่าวดีก่อนนะ วันนี้หนูได้รับเงินร่วมแสนแน่ะ” มะปรางบอกแม่ “เงินอะไรลูก ตั้งเยอะแยะ” เลื่อนถามด้วยความสงสัย แต่ในใจก็ยินดีกับลูก บุญสมฟังด้วยความไม่สบายใจ มะปรางไม่ตอบคำถามแม่ “คราวนี้ข่าวร้ายนะ” มะปรางกล่าว “ข่าวร้ายคือหนูถูกบริษัทเลิกจ้างเนื่องจากโควิด” มะปรางกล่าวแล้วหยุด “เงินที่หนูได้รับเป็นค่าชดเชยและค่าตกใจ” มะปรางกล่าวต่อ หลังจากหยุดไปสักครู่ “ถูกเลิกจ้างหรือลูก” เลื่อนกล่าวด้วยท่าทีกังวล “ค่าตกใจอะไรหรือ” เลื่อนถามด้วยความสงสัย “ก็เขาให้หนูออกโดยไม่บอกล่วงหน้า หนูก็เลยตกใจ เขาก็เลยให้ค่าตกใจไง” มะปรางตอบโดยไม่หวังจะให้ แม่เข้าใจ ใช่แล้ว เลื่อนไม่เข้าใจ “อ้อ ลืมไป มีค่าทำงานในวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่หนูไม่ได้ลาหยุดด้วยนะ” มะปรางกล่าวเสริม คราวนี้เลื่อนไม่ถามด้วยความสงสัยอีก บุญสมมองหน้าลูกด้วยความเรียบเฉยและเดินเข้าไปโอบไหล่เบาๆ “สถานการณ์อย่างนี้ ใครๆเขาก็เดือดร้อนกัน หากลูกจะต้องเดือดร้อนด้วย ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะ” บุญสมปลอบใจบุตรสาวหลังจากที่ทุกคนเงียบ “ค่อยๆคิดนะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฟ้าเปลี่ยน อะไรๆมันก็เปลี่ยน” เลื่อนกล่าวกับลูก “จ้ะแม่” มะปรางตอบนิ่งๆ
เหตุการณ์คืนนี้ทำให้บุญสมย้อนคิดถึงเหตุการณ์ของตนเมื่อปลายปี 2558 ที่บุญสมต้องช่วยเลื่อนเตรียมวัตถุดิบทำขนมไทยตั้งแต่ยังไม่ตีสี่เสร็จแล้วยังต้องไปส่งเลื่อนที่ตลาดเช้าให้ทัน ขายแล้วจึงไปทำงาน บุญสมต้องขี่มอเตอร์ไซค์เก่าๆจากที่พักไปทำงานที่สมุทรสาครโดยใช้เส้นทางเลียบชายทะเล บางขุนเทียนไปจนถึงมหาชัยแล้วเลยไปที่ทำงาน เป็นเช่นนี้หลายปีจนกระทั่งบุญสมต้องออกจากงาน
คอนที่ 4
“I hope that you could cooperate”
(ชายทัศน์ – อเลน)
วันหนึ่งในเดือนพฤศจิกายน 2020
“คุณอเลนเชิญพบที่ห้องทำงานคะ” แอนนี่เลขาอเลนกล่าวกับชายทัศน์ “อ้อ เหรอครับ” ชายทัศน์กล่าวตอบ “ช่วยบอกเขาด้วยอีกสักครู่ ผมจะไป” ชายทัศน์กล่าวเสริม เขากลับเข้าห้องทำงานของเขาพักหนึ่งแล้วจึงไปพบกับอเลนชายชาวฝรั่งเศส
ทั้งคู่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่อเลนเป็นประธานเจ้าหน้าที่บริหารและเป็นผู้บังคับบัญชาของเขา
“Good afternoon” ชายทัศน์กล่าวทักทายผู้เป็นนาย “Good afternoon” อเลนกล่าว ตอบ “Please have a seat” นายของเขากล่าวพร้อมกับขยับมือทำนองเชื้อเชิญ ชายทัศน์นั่งตามคำเชิญ อเลนนิ่ง สายตาจ้องมองที่จอคอมพิวเตอร์ดูเหมือนเขากำลังอ่านบางสิ่งบนจอ ชายทัศน์รอสักครู่หนึ่ง ชายชาวฝรั่งเศส จึงกล่าว “Sorry for the wait I’ve been reviewing all the essential information that could help determine a way to get the company through the difficult situation during this Covid-19 pandemic and it is concerning you and all the executives as well”
ชายทัศน์นิ่ง เขากำลังรอฟังสิ่งที่ นายเขาจะกล่าวต่อ ในที่สุดสิ่งที่ชายทัศน์รอฟังกด็ ังขึ้น “I will have to reduce your salaries by 30 percent until the situation is better, I hope that you could cooperate” ชายทัศน์ยังคงนิ่งและคิดอยู่ในใจ และ แล้ววันนี้มันก็มาถึง เขาขยับตัวเล็กน้อยและกล่าวตอบ “I do appreciate it.” เอาวะ แค่ลดเงินเดือน ค่าตำแหน่ง ค่าพาหนะก็ยังอยู่รวมๆกันเดือนหนึ่งก็ยังรับหลายแสนอยู่ ชายทัศน์พยายามมองในแง่ดี
อเลนยิ้มและพยักหน้าทำนองตอบรับและกล่าว “thank you” “It will become effective from next month onward” อเลนกล่าวเสริม ชายทัศน์ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นที่เข้าใจได้ว่าเขารับทราบ ชายทัศน์ขอตัวกลับและลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินจากไป เขาได้ยินเสียงนายของเขาพูด “Right…Transportation expenses and the position allowance will be reduced by 30 percent as well” ชายทัศน์รู้สึกร้อนวูบวาบในตัว ทั้งที่สายลมจากเครื่องปรับอากาศในห้องก็เย็นฉ่ำ เขาหันมามองหน้านายของเขา อเลนมองหน้าชายทัศน์ ทั้งสองคนเงียบ แล้วชายทัศน์ก็เดินกลับ ออกไป
ตอนที่ 5
“เย็นนี้ ผมจะไปขี่จักรยาน”
(ชายทัศน์ – อุษา – บุญสม)
วันหนึ่งในเดือนมีนาคม 2021
ชายทัศน์หวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เขาต้องถูกลดเงินเดือน มันผ่านมาสามเดือนแล้ว ชีวิตประจำวันเขาเปลี่ยน วันนี้เขาต้องทำงานจากที่พัก เขาเข้าไปที่ทำงานลดลง เขามีเวลาอยู่กับอุษามากขึ้น แต่มันก็ไม่ช่วยให้เขา มีความสุขมากขึ้น
“อุษา ระยะนี้ผมนอนไม่หลับ” ชายทัศน์ระบายความในใจกับภรรยาของเขา “โควิดทำให้ชีวิตผมเปลี่ยน ทำให้เงินผมลดลง” ชายทัศน์กล่าวถึงโควิดอีกครั้งและทุกครั้งที่เขารู้สึกไม่สบายใจ “แม้มันจะลดลง แต่เดือนหนึ่งคุณก็ยังรับหลายแสนมิใช่หรือ” อุษาเห็นต่าง ชายทัศน์ไม่ตอบ เขานิ่งและคิดในใจ หากสถานการณ์โควิดยาวนานไปกว่านี้ เขายังคงจะได้รับเงินเดือนหนึ่งหลายแสนอยู่อีกหรือเปล่า เขาหันมามองหน้าอุษาด้วยหวังจะให้ผู้เป็นภรรยาเข้าใจในความคิดของเขา “แม้คุณจะไม่มีรายได้เลย เราก็ยังอยู่ได้เป็นสิบปีโดยไม่ต้องลดรายจ่าย มิใช่หรือ” ผู้เป็นภรรยากล่าวเชิงถามอย่างรู้ทันความคิดของสามี เธอให้กำลังใจสามี แม้สิ่งที่กล่าวจะเกินจริงไปมากก็ตาม แต่เพื่อความสบายใจของคนรักของเธอ เธอยอม ชายทัศน์รู้สึกดีกับคำปลอบของภรรยา ทั้งที่รู้ว่า สิ่งที่เธอพูดเกินจริง
“อุษา เย็นนี้ผมจะไปขี่จักรยาน” ชายทัศน์กล่าวกับอุษา “ทำไมคุณไม่ไปขี่ตอนเช้าละ อากาศดีออก” อุษากล่าวเชิงแนะนำ “ผมตื่นไม่ไหว ผมมีปัญหาการนอน มันสะสมมาได้ระยะหนึ่งแล้ว การขี่จักรยานอาจทำให้ผมดีขึ้น” ชายทัศน์ให้เหตุผล อุษาไม่ค้าน “แล้วคุณจะไปขี่ที่ไหน” อุษาถาม “ชายทะเลบางขุนเทียน” ชายทัศน์ตอบอย่างมั่นใจ ด้วยเขาเคยใช้เส้นทางชายทะเลบางขุนเทียนเพื่อหลีกการจราจรติดขัดบนถนนพระราม 2 ในการเดินทางจากที่พักของเขาบนถนนเจริญกรุงไปที่ทำงานของเขาที่สมุทรสาครบ่อยครั้งเขาจึงรู้จักเส้นทางนี้ดีพอควร และเข้าก็รู้ว่าเส้นทางนี้เป็นเส้นทางจักรยานที่มีความปลอดภัยสูงกว่าเส้นทางอื่นและมีชื่อเสียงในเรื่องทัศนียภาพที่สวยงาม
ชายทัศน์เดินทางสู่ถนนบางขุนเทียน-ชายทะเล ด้วยVolvo XC90 SUV Experience Plug-in Hybrid สีดำ เขาจอดหน้าร้านบ้านกาแฟ เขาไม่เคยมาร้านนี้ แต่เขารู้จักร้านนี้จากสื่อสังคมออนไลน์ เขาไม่เลือกที่จะเอาจักรยานราคาร่วมแสนของเขาที่ซื้อไว้ตั้งแต่ยุคที่คนกรุงเทพฯนิยมขี่จักรยานกันลงจากรถ เขาเลือกที่จะเดินเข้าไปในร้านก่อนอื่น เข้าท่านะ ปรับปรุงพื้นใหม่เสียด้วย เขาคิดขณะเดินขึ้นไปบนร้าน ต้นโกงกางครึ้มเชียว ชายทัศน์เป็นคนรักธรรมชาติเขาจึงคิดเช่นนั้น เมื่อเขาเห็นทางเดินยกระดับจากหน้าร้านผ่านต้นโกงกางน้อยใหญ่ไปยังหลังร้าน เขาสนใจที่จะเดินเข้าไปให้สุดทางมากกว่าที่จะเดินเข้าไปในช็อปเพื่อสั่งเครื่องดื่ม ชายทัศน์เดินตามหาความสุขจนสุดทางที่ศาลาริมคลอง เขายืนที่ศาลามองไปรอบๆ เหยี่ยวแดงเยอะนะ นึกว่ามีแต่ปากน้ำจันทบุรี น้ำก็ดี สะอาดเกินกว่าที่คิด ริมตลิ่งใช่กอจากไหมหนอ เป็นทิวสวยเชียว เขารำพึงรำพันกับตัวเอง ลมที่พัดเอื่อยๆทำให้ชายทัศน์หลงรักที่นี่ เขาจ้องมองลงไปในสายน้ำอย่างตั้งใจ ตัวอะไรนะเหมือนใบไม้เรียวๆ สีชมพู เคลื่อนที่ได้ด้วยการคืบราวกับเป็นหนอน ขยายตัวให้ยืดและหดก็ได้ มันช่างแปลกประหลาดมาก ธรรมชาติเรียนรู้ไม่หมดจริงๆ ชายทัศน์คิดเมื่อเขามองภาพรอบตัวปลาตัวเล็กตัวน้อยว่ายอยู่ผิวน้ำเป็นกลุ่ม ปลาเข็มก็ตัวใหญ่เชียว เขาคิดต่อสิ่งที่เห็นเพิ่มเติม
เขาใช้เวลาอยู่ในศาลาริมน้ำพักหนึ่งแล้วจึงเดินออกมา พลันสายตาเขาก็ต้องสะดุดกับปลาตีนหลายตัวที่เดินเล่นตามชายน้ำ ตัวใหญ่ไม่เบาเลยนะเราเนี้ยะ เขาคิดกับปลาตีน ชายทัศน์เดินออกมาแล้วแวะเข้าไปในช็อปสั่งลาเต้ร้อนแล้วถือเดินออกมา เขาชอบบรรยากาศริมคลอง แต่เขาเลือกที่จะนั่งริมระเบียงหน้าร้านมากกว่า การได้ดูผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาคงทำให้เขารู้สึกเหงาน้อยลง และก็น่าจะดีนะที่ผู้คนจะได้เห็นเขาในชุดนักกีฬาจักรยานที่เขารู้สึกว่าเขาก็ดูดีไม่น้อยเหมือนกัน แม้วันนี้อายุเขาจะขึ้นเลขห้าแล้วก็ตาม
ชายทัศน์นั่งดื่มลาเต้ร้อนอย่างใจเย็น เย็นวันนี้มีนักขี่ปั่นจักรยานผ่านหน้าร้านมากหน้าหลายตา มีผู้คนขับขี่รถสัญจรผ่านไปมา เขามองไปทางวัดที่อยู่เยื้องๆกับร้าน เขารู้ว่าเป็นวัดหลวงพ่อเต่า ตามข้อมูลที่เขาได้รับมาจากสื่อ ชายทัศน์มีความสุข เขาเห็นชายสูงอายุคนหนึ่งแต่งตัวปอนๆใส่หมวกปีกกว้างเก่าๆขี่จักรยานที่เก่าไม่แพ้หมวกผ่านหน้าวัดและตรงมาทางร้านที่เขานั่งอยู่อย่างช้าๆ เขาไม่ได้สนใจชายวัยเกษียณคนนั้น แต่ชายวัยเกษียณคนนั้นกลับสนใจเขา เมื่อเขาขี่จักรยานผ่านเลยหน้าร้านไปเล็กน้อย เขาหยุดแล้วลงจากรถและมองมาทางชายทัศน์ สักครู่หนึ่ง เขาจูงจักรยานย้อนมาที่หน้าร้าน เขาพักจักรยานมองมาทางชายทัศน์อีกครั้ง แล้วจึงเดินขึ้นไปบนร้านตรงไปหาชายในชุดนักปั่น
“สวัสดีครับ นาย” ชายวัยหกสิบเศษยกมือไหว้และทักเขา ชายในวัยห้าสิบเศษพิจารณาชายที่อยู่ตรงหน้าสักครู่แล้วยกมือไหว้ตอบ โดยมิได้กล่าวสวัสดี “นายจำผมได้ไหม ครับ” ชายที่แต่งตัวปอนๆถาม ชายทัศน์มองเขานิ่งๆ “บุญสมใช่ไหม” ชายทัศน์ถาม “ใช่ครับ” ชายวัยเกษียณตอบ ชายทัศน์เชื้อเชิญให้ลูกน้องเก่านั่งและถามสารทุกข์สุกดิบตามมารยาท “ราวห้าหกปีได้กระมัง ที่ผมไม่ได้พบ นาย” บุญสมเอยถึงความหลังพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนน้อม โดยไม่กล่าวถึงเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้พบกับนายของเขาเป็นเวลานาน “นายมาขี่จักรยานแถวนี้หรือครับ” บุญสมถามโดยไม่รอคำตอบ “แถวนี้บรรยากาศดี น่าขี่มากครับ” บุญสมแสดงความเห็น ชายทัศน์พยักหน้า “บุญสมมาทำอะไรแถวนี้” ชายทัศน์ถาม “บ้านผมอยู่เลยวัดหลวงพ่อเต่าไปเล็กน้อยครับ ภรรยาผมเช่าที่เขาเลี้ยงหอยแครง ผมจะไปซื้อน้ำมันไว้เติมเครื่องเรือ พรุ่งนี้ว่าจะคราดหอยแครงครับ” บุญสมตอบ “แต่ก่อนเห็นขี่มอเตอร์ไซค์ไปทำงาน ทำไมวันนี้ขี่จักรยานละ” ชายทัศน์อยากรู้ “ผมเห็นว่ามันใกล้ๆก็เลยขี่จักรยานมาจะได้ประหยัดและได้ออกกำลังกายด้วยครับ” บุญสมตอบพร้อมยิ้ม ชายทัศน์ยกกาแฟขึ้นดื่ม ไม่ตอบหรือถามเพิ่มเติม
สักครู่หนึ่งบุญสมจึงเอ่ย “หวังว่านายคงสบายดีนะครับ ผมขอตัวไปธุระก่อน” บุญสมยกมือไหว้นายเก่าแล้วลุกขึ้นเดินไปที่จักรยานและขี่ออกไป ชายทัศน์เพียงยกมือรับไหว้บุญสมแล้วจิบลาเต้ที่เหลือในแก้วต่อจนหมด เขาคิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะเจอลูกน้องเก่าคนนี้ เขารู้สึกแปลกใจที่บุญสมนอบน้อมต่อเขาราวกับว่า บุญสมจำไม่ได้ว่าเขาเป็นผู้ไล่บุญสมออกจากงาน
โปรดติดตามตอนที่ 6
