My Insomnia “ผมจะเป็นอะไรมากไหม?”
ตอนที่ 1
“คุณมองดูชุมชนข้างล่างสิ”
(ชายทัศน์ – อุษา)
วันหนึ่งในเดือนมกราคม 2021
“ยอดผู้ป่วยโควิดทั่วโลกวันนี้แตะแปดสิบสามล้านคน ประเทศที่มีผู้ติดเชื้อมากที่สุดสามอันดับแรกของโลก คือ สหรัฐอเมริกา ตามมาด้วยอินเดียและบราซิล อินเดียยังมีผู้ติดเชื้อรายวันสูงสองหมื่นคนเศษ เสียชีวิตสองร้อยห้าสิบคนเศษ”
“ปิดเสียงทำไม?” อุษา อดีตบัณฑิตสาวจากนิวซีแลนด์ถามสามีของเธอที่นั่งอยู่หน้าทีวีด้วยท่าทีเรียบเฉย เธอสวยไม่เป็นรองใครในภาควิชาที่เธอเรียน เธอมีงานที่ดีทำก่อนที่จะเลือกชายทัศน์มาเป็นคู่ชีวิต เธอภูมิใจในตัวสามีและเชื่อว่า เธอเลือกไม่ผิด ชายทัศน์ให้เธอออกจากงานเพื่อเตรียมตัวเป็นแม่ของลูกตั้งแต่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์ บุตรสาวของทั้งคู่ขณะนี้ยังคงเรียนอยู่นิวซีแลนด์ตามรอยผู้เป็นแม่ นี่เป็นเหตุให้สองสามีภรรยาต้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง “ฉันต้องการฟังข่าว” อุษาสำทับ ไม่มีเสียงตอบจากผู้เป็นสามี เขายังคงนั่งหน้าทีวีดูภาพข่าวแต่ไม่ฟังเสียงต่อไป ทุกอย่างในห้องพักชั้น 17 คอนโดมิเนียมหรูริมถนนเจริญกรุง ราคาสิบล้านเศษที่ทั้งคู่พักอาศัยยังคงเงียบต่อไป “ผมเบื่อ” ชายทัศน์กล่าวกับภรรยาในขณะที่เธอเดินเข้ามาหา “ฉันรู้ว่าคุณเบื่อ คุณต้องทำงานจากที่พักหลายวันแล้ว คุณต้องฟังข่าวโควิดทุกวัน แต่มันก็จำเป็นที่เราจะต้องติดตามข่าว เพื่อรู้ให้เท่าทันมัน” อุษาพยายามหาเหตุผลเพื่อให้สามีเธอรู้สึกว่าทำไมเขาถึงไม่ควรปิดเสียงทีวี
ชายทัศน์ลุกเดินไปที่ Panoramic Window และชื่นชมกับทัศนียภาพภายนอก บ่ายนี้ฟ้าโปร่ง วันนี้คงไม่มีฝน ชายทัศน์คิดอย่างนั้น ในห้องพักเย็นฉ่ำด้วยลมจากเครื่องปรับอากาศ เขาปล่อยให้น้ำแข็งในแก้วน้ำแดงโซดาที่อุษายกมาให้ก่อนถึงเวลาข่าวภาคเที่ยงละลายโดยไม่แตะต้องมัน “ทุกครั้งที่ผมมองออกไปในที่กว้างๆ ผมรู้สึกผ่อนคลาย” เขากล่าวกับภรรยาในขณะที่อุษายังคงนั่งบนโซฟาหน้าทีวีแทนเขา “ฉันรู้” อุษาตอบ “แม้เราจะพบความยากลำบากในช่วงนี้ แต่ชีวิตเราก็ยังดีกว่าอีกหลายคนที่อยู่รอบตัวเรา” อุษาพูดต่อ “คุณมองดูชุมชนข้างล่างสิ ยังมีอีกจำนวนมากที่หลังคาบ้านมุงด้วยสังกะสี เขามีรายได้น้อยกว่าเรา และเขาอาจไม่มีเงินเก็บเหมือนเรา” อุษาพยายามให้เหตุผลเพื่อให้สามีเธอรู้สึกดีขึ้นจากการที่ต้องทำงานจากที่พักและมีรายได้ลดลง ชายทัศน์ไม่โต้ตอบ เขาคุ้นเคยกับคำปลอบใจของอุษา เธอพูดอย่างนี้กับเขาทุกครั้งที่เขาต้องการคำปลอบประโลมจากการที่เขาต้องได้รับผลกระทบจากการระบาดของโควิด
ตอนที่ 2
“ผมพยายามขอให้เขาให้โอกาสคุณอีกครั้ง แต่ไม่สำเร็จ”
(ชายทัศน์ – ทิพย์ – บุญสม)
วันหนึ่งในเดือนพฤศจิกายน 2015
Master’s Degree สาขาวิศวกรรมเครื่องกลจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในยุโรปและความสามารถของเขาทำ ให้ชายทัศน์เป็นหนึ่งในทีมผู้บริหารบริษัทข้ามชาติจากยุโรปแห่งหนึ่งในจังหวัดสมุทรสาคร ในขณะที่เขามีอายุ เพียง 47 ปี ชายทัศน์เป็นคนหนุ่มที่ทุ่มเทให้กับการทำงาน เขามีผู้ใต้บังคับบัญชาหนึ่งร้อยคนเศษ หนึ่งในนนั้ คือ บุญสม หัวหน้าหน่วยงานซ่อมบำรุง ทีม C ในวัย 57
ปี 2015 ชายทัศน์ได้รับการคัดเลือกให้เป็นผู้บริหารดีเด่น และในปีเดียวกันนั้นเอง เขากับบุญสมต้อง ทำงานร่วมกันเป็นปีสุดท้าย
“คุณทิพย์ คุณช่วยสอบสวนบุญสมลูกน้องผมหน่อย เขาได้รับหนังสือเตือนเรื่องมาสายตั้งแต่ไตรมาสแรก ถึงไตรมาสสามของปีนี้หลายใบแล้ว นี่ไตรมาสสี่แล้ว เมื่อวานเขาก็ยังมาสายอีก เขาไม่น่าจะทำงานกับผมได้อีก ต่อไป” ชายทัศน์กล่าวพร้อมความเห็น ทิพย์เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล เธอรู้จักบุญสมดีพอๆกับที่รู้จักชายทัศน์ เธอรู้ ถึงเหตุที่บุญสมมาสาย เธอเข้าใจและเห็นใจบุญสม ทุกครั้งที่บุญสมถูกเตือน เธอเป็นผู้ออกหนังสือเตือน ส่วนชาย ทัศน์เป็นผู้เตือน คำกล่าวของชายทัศน์ดูราวกับว่า บุญสมมาสายเป็นประจำเสียทุกไตรมาส แต่ความจริงไม่ใช่ ทุก ครั้งที่บุญสมมาสายระยะเวลาที่สายไม่มากนัก แต่เธอก็ยอมรับว่า แม้ไม่มากก็เป็นความผิด บุญสมเองก็ยอมรับ
“พี่บุญสม นายพี่ให้หนูสอบสวนพี่เรื่องมาสายเมื่อวันก่อน” ทิพย์กล่าวกับบุญสมในห้องประชุมฝ่าย บุคคลในขณะที่เธอทำการสอบสวนเหตุมาสายของบุญสมตามคำสั่งชายทัศน์เมื่อวานด้วยสายตาที่เห็นใจ “หนู พยายามให้นายพี่ให้โอกาสพี่อีกสักครั้ง แต่เกรงว่าจะไม่สำเร็จ” บุญสมรับฟังด้วยท่าทีเรียบเฉย “พี่เข้าใจ ทิพย์ ความจริงพี่ก็ผิดเองที่มาสาย นายเขาก็ให้โอกาสพี่หลายครั้งแล้ว” บุญสมกล่าว “แต่” ทิพย์กล่าว ด้วยพยายามจะ ค้านแต่แล้วต้องหยุดด้วยคำพูดของบุญสม “ไม่เป็นไร ทิพย์ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด” ทั้งคู่นงั่ เงียบ สักครู่หนึ่ง บุญสมจึงกล่าวแทรกความเงียบ “พี่ ขอตัวไปทำงานก่อนนะ ขอบใจทิพย์นะ ที่พยายามช่วยพี่” ทิพย์ไม่ตอบบุญ สม เธอมองเขาเดินออกจากห้องประชุมจนลับสายตา
“พี่บุญสม พี่บุญสม” ประเสริฐเพื่อนร่วมงานรุ่นนอ้ งของบุญสมตะโกนเรียกในขณะที่บุญสมกำลังทำงาน อยู่ในช็อปหลังเสร็จสิ้นการพักเบรกช่วงบ่ายสาม ในช็อปอากาศร้อนและมีเสียงรบกวน “มีอะไร เสริฐ” บุญสม หันมองทางต้นเสียงและถามกลับ “นายเรียกให้พี่ไปพบที่ห้องทำงาน เขากำชับผมให้พี่รีบไป” บุญสมวางมือจาก งานและเก็บเครื่องมือ เขานึกถึงเหตุการณ์ในห้องประชุมฝ่ายบุคคลเมื่อเช้า ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับ เขาในบ่ายวันนี้
บุญสมเดินเข้าไปในห้องทำงานของชายทัศน์และยกมือไหว้ ชายทัศน์เหลือบตามองและพยักหน้ารับแล้ว กล่าว “นั่งลงก่อนสิ” บุญสมนั่งลง ในห้องคงมีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศเบาๆและเสียงจากการเคาะ แป้นพิมพ์ของชายทัศน์ ชายทัศน์ยังคงวุ่นอยู่กับการพิมพ์ข้อความในคอมพิวเตอร์ สักพักหนึ่ง ชายทัศน์จึงกล่าว “บุญสม เรื่องที่คุณมาสายเมื่อวันก่อน ฝ่ายบุคคลเขาพิจารณาแล้ว” ชายทัศน์หยุดไม่กล่าวต่อ บุญสมรอว่าชาย ทัศน์จะกล่าวว่าอย่างไร “พิจารณาว่าอย่างไรครับ” บุญสมกล่าวหลังจากที่เห็นว่าชายทัศน์เงียบนานเกินไป “เขา เลิกจ้างคุณ” ชายทัศน์กล่าว “ผมพยายามขอให้เขาให้โอกาสคุณอีกครั้ง แต่ไม่สำเร็จ” ชายทัศน์กล่าวอย่างไม่เต็ม เสียงนัก แล้วหยิบหนังสือเลิกจ้างให้บุญสมอ่านแล้วบอกให้ลงชื่อรับทราบ การสนทนายุติลงหลังบุญสมลงชื่อใน หนังสือเลิกจ้าง “นายครับ ผมลานะครับ” บุญสมกล่าวกับชายทัศน์พร้อมลุกขึ้นเดินออกจากห้อง “อ้อ...เดี๋ยวคุณ เก็บของส่วนตัวออกจากล๊อคเกอร์ด้วยนะ ผมแจ้ง รปภ.แล้ว” เสียงชายทัศน์ตามหลังมา บุญสมเดินออกจาก บริษัทโดยไม่สนใจที่จะหาคำตอบว่า เหตุใดชายทัศน์กับทิพย์จึงพูดไม่ตรงกัน
ตอนที่ 3
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฟ้าเปลี่ยน อะไรๆมันก็เปลี่ยน”
(เลื่อน – มะปราง – บุญสม)
ค่ำวันหนึ่งในเดือนกุมภาพันธ์ 2564
“พี่บุญ วางมือได้แล้ว ค่ำแล้ว กินข้าวก่อน” เลื่อนผู้เป็นภรรยากล่าวกับบุญสมในขณะที่บุญสมกำลังใช้ จอบก่นปรับแต่งขอบบ่อในช่วงที่ทรุดต่ำและมีน้ำขังเพื่อให้เดินสะดวกขึ้น เลื่อนเรียกบุญสมว่า พี่บุญมาตั้งแต่สาว ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเลือกบุญสมเป็นเพื่อนชีวิต เลื่อนเคยทำงานกับเกษตรกรผู้เลี้ยงหอยแครงมาก่อน เลื่อนจึง เช่าที่ดินบ่อเลี้ยงหอยแครงย่านชายทะเลบางขุนเทียนเนื้อที่ 10 ไร่เศษ และซื้อพันธุ์หอยแครงจากสุราษฎร์ธานีมา เลี้ยงในบ่อของเธอ เกษตรกรในย่านนี้ส่วนใหญ่จะเลี้ยงหอยแครงกับปลากะพง บ่อเลี้ยงส่วนใหญ่จะมีเนื้อที่ไม่ น้อยกว่า 20 ไร่ บ่อเลี้ยงหอยแครงเนื้อที่เพียง 10 ไร่เศษ ไม่ทำให้เลื่อนมีรายได้มากนัก หอยแครงต้องใช้เวลาเลี้ยง 6 ถึง 8 เดือน ผลผลิตก็เป็นไปตามมีตามเกิด เลื่อนจึงต้องขายขนมไทยที่ตลาดเช้าริมถนนบางขุนเทียน-ชายทะเล ด้วย มีลูกค้านิยมซื้อขนมของเธอใส่บาตรพระตอนเช้า “ยังหรอก เลื่อน พี่จะรอมะปรางก่อน” บุญสมกล่าวกับผู้ เป็นภรรยา ทำไมป่านนี้มะปรางยังไม่กลับ บุญสมคิดด้วยความเป็นห่วง มะปรางเป็นบุตรสาวของบุญสม ทำงาน โรงงานการ์เม้นท์ย่านพระราม 2 วันนี้เธอกลับผิดเวลา
“กลับมาแล้วแม่” มะปรางหญิงสาวในวัย 29 ในชุดยูนิฟอร์มสาวฉันทนากล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย “รีบ ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวกัน พ่อเขารออยู่ วันนี้แม่แกงหมูเทโพ ผักบุ้งก็ในที่ดินของเรา มะกรูดก็ในที่ดินของเรา” เลื่อนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ มะปรางไม่สู้จะสนใจคำกล่าวของแม่มากนัก เพราะเธอได้ยินบ่อย เลื่อนมักกล่าวคำว่า ที่ดินของเรา เสมอ เมื่อสิ่งที่เธอกล่าวต้องเกี่ยวพันกับบ่อเลี้ยงหอยแครงที่เช่าเขามาจำนวน 10 ไร่เศษ
“แม่ หนูมีข่าวดีและข่าวร้ายจะบอก” มะปรางกล่าวกับแม่หลังผ่านการกินอาหารค่ำร่วมกัน ด้วยรู้อยู่ว่า บุญสมผู้เป็นพ่อก็ได้ยินเพราะนั่งอยู่ด้วยกัน “อะไรกัน ลูก ทั้งข่าวดีและข่าวร้าย” เลื่อนถามลูกสาว บุญสมตั้งใจฟัง “จะฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อนแม่” มะปรางถาม เลื่อนไม่ตอบ “งั้นฟังข่าวดีก่อนนะ วันนี้หนูได้รบั เงินร่วมแสน แน่ะ” มะปรางบอกแม่ “เงนิ อะไร ลูก ตั้งเยอะแยะ” เลื่อนถามด้วยความสงสัย แต่ในใจก็ยินดีกับลูก บุญสมฟัง ด้วยความไม่สบายใจ มะปรางไม่ตอบคำถามแม่ “คราวนี้ข่าวร้ายนะ” มะปรางกล่าว “ข่าวร้าย คือ หนูถูกบริษัท เลิกจ้างเนื่องจากโควิด” มะปรางกล่าวแล้วหยุด “เงินที่หนูได้รับเป็นค่าชดเชยและค่าตกใจ” มะปรางกล่าวต่อ หลังจากหยุดไปสักครู่ “ถูกเลิกจ้างหรือลูก” เลื่อนกล่าวด้วยท่าทีกังวล “ค่าตกใจอะไรหรือ” เลื่อนถามด้วยความ สงสัย “ก็เขาให้หนูออกโดยไม่บอกล่วงหน้า หนูก็เลยตกใจ เขาก็เลยให้ค่าตกใจไง” มะปรางตอบโดยไม่หวังจะให้ แม่เข้าใจ ใช่แล้ว เลื่อนไม่เข้าใจ “อ้อ ลืมไป มีค่าทำงานในวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่หนูไม่ได้ลาหยุดด้วยนะ” มะปรางกล่าวเสริม คราวนี้เลื่อนไม่ถามด้วยความสงสัยอีก บุญสมมองหน้าลูกด้วยความเรียบเฉยและเดินเข้าไป โอบไหล่เบาๆ “สถานการณ์อย่างนี้ ใครๆเขาก็เดือดร้อนกัน หากลูกจะต้องเดือดร้อนด้วย ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะ” บุญสมปลอบใจบุตรสาวหลังจากที่ทุกคนเงียบ “ค่อยๆคิดนะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฟ้าเปลี่ยน อะไรๆมันก็เปลี่ยน” เลื่อนกล่าวกับลูก “จ้ะแม่” มะปรางตอบนิ่งๆ เหตุการณ์คืนนี้ทำให้บุญสมย้อนคิดถึงเหตุการณ์ของตนเมื่อปลายปี 2558 ที่บุญสมต้องช่วยเลื่อนเตรียมวัตถุดิบทำขนมไทยตั้งแต่ยังไม่ตีสี่เสร็จแล้วยังต้องไปส่งเลื่อนที่ตลาดเช้าให้ทัน ขายแล้วจึงไปทำงาน บุญสมต้องขี่มอเตอร์ไซค์เก่าๆจากที่พักไปทำงานที่สมุทรสาครโดยใช้เส้นทางเลียบชายทะเล บางขุนเทียนไปจนถึงมหาชัยแล้วเลยไปที่ทำงาน เป็นเช่นนี้หลายปีจนกระทั่งบุญสมต้องออกจากงาน
คอนที่ 4
“I hope that you could cooperate”
(ชายทัศน์ – อเลน)
วันหนึ่งในเดือนพฤศจิกายน 2020
“คุณอเลนเชิญพบที่ห้องทำงานคะ” แอนนี่เลขาอเลนกล่าวกับชายทัศน์ “อ้อ เหรอครับ” ชายทัศน์กล่าวตอบ “ช่วยบอกเขาด้วยอีกสักครู่ ผมจะไป” ชายทัศน์กล่าวเสริม เขากลับเข้าห้องทำงานของเขาพักหนึ่งแล้วจึงไปพบ กับอเลนชายชาวฝรั่งเศส ทั้งคู่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่อเลนเป็นประธานเจ้าหน้าที่บริหารและเป็น ผู้บังคับบัญชาของเขา “Good afternoon” ชายทัศน์กล่าวทักทายผู้เป็นนาย “Good afternoon” อเลนกล่าว ตอบ “Please have a seat” นายของเขากล่าวพร้อมกับขยับมือทำนองเชื้อเชิญ ชายทัศน์นั่งตามคำเชิญ อเลน นิ่ง สายตาจ้องมองที่จอคอมพิวเตอร์ดูเหมือนเขากำลังอ่านบางสิ่งบนจอ ชายทัศน์รอ สักครู่หนึ่ง ชายชาวฝรั่งเศส จึงกล่าว “Sorry for the wait I’ve been reviewing all the essential information that could help determine a way to get the company through the difficult situation during this Covid-19 pandemic and it is concerning you and all the executives as well” ชายทัศน์นิ่ง เขากำลังรอฟังสิ่งที่ นายเขาจะกล่าวต่อ ในที่สุด สิ่งที่ชายทัศน์รอฟังกด็ ังขึ้น “I will have to reduce your salaries by 30 percent until the situation is better, I hope that you could cooperate” ชายทัศน์ยังคงนิ่งและคิดอยู่ในใจ และ แล้ววันนี้มันก็มาถึง เขาขยับตัวเล็กน้อยและกล่าวตอบ “I do appreciate it.” เอาวะ แค่ลดเงินเดือน ค่าตำแหน่ง ค่า พาหนะก็ยังอยู่รวมๆกันเดือนหนึ่งก็ยังรับหลายแสนอยู่ ชายทัศน์พยายามมองในแง่ดี อเลนยิ้มและพยักหน้าทำนองตอบ รับและกล่าว “thank you” “It will become effective from next month onward” อเลน กล่าวเสริม ชายทัศน์ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นที่เข้าใจได้ว่า เขารับทราบ ชายทัศน์ขอตัวกลับและลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะ เดินจากไป เขาได้ยินเสียงนายของเขาพูด “Right…Transportation expenses and the position allowance will be reduced by 30 percent as well” ชายทัศน์รู้สึกร้อนวูบวาบในตัว ทั้งที่สายลมจากเครื่องปรับอากาศ ในห้องก็เย็นฉ่ำ เขาหันมามองหน้านายของเขา อเลนมองหน้าชายทัศน์ ทั้งสองคนเงียบ แล้วชายทัศน์ก็เดินกลับ ออกไป
โปรดติดตามตอนที่ 5
