(คำถามน่าคิดนะ)  ข้อพิพาทคดีนี้มีประเด็นว่า  คดีโจทก์ขาดอายุความหรือไม่  (กฎหมายแพ่งอีกแล้ว)  แล้วอายุความคืออะไร  (เพิ่งอ่านผ่านตามาทำไมจะไม่รู้)  อายุความก็คือ  ระยะเวลาให้ใช้สิทธิเรียกร้องทางศาล  ถ้ามิได้ใช้ในเวลาที่กฎหมายกำหนดก็เป็นอันขาดอายุความ

แล้วค่าจ้างแทนวันหยุดพักผ่อนประจำปีกฎหมายกำหนดอายุความไว้เพียงใด  คำตอบคือ  2  ปี เหตุเพราะ  ค่าจ้างแทนวันหยุดพักผ่อนประจำปีถือเป็นค่าจ้างหรือสินจ้าง ตามความในมาตรา  193/34  (9)  ถ้าเกิน  2  ปี  แล้วฟ้องคดีไปลูกหนี้ก็มีสิทธิปฏิเสธการชำระหนี้ได้

 ถ้าเช่นนั้น  การดูว่าคดีขาดอายุความแล้วหรือไม่ดูอย่างไร คำตอบคือ  ให้ดูว่าอายุความเริ่มนับแต่เมื่อใดก็ให้นับแต่เมื่อนั้นเป็นต้นไปจนครบ  2  ปีก็เป็นอันขาดอายุความ  แล้วอายุความเริ่มนับแต่เมื่อใด  กฎหมายกำหนดให้อายุความเริ่มนับแต่ขณะที่อาจบังคับสิทธิเรียกร้องได้เป็นต้นไป  ตามมาตรา  193/12  แล้วกรณีตามปัญหาจะดูอย่างไรว่าเมื่อใดที่ถือว่าอาจบังคับตามสิทธิเรียกร้องได้แล้วจึงจะเริ่มนับอายุความ  กรณีตามปัญหาให้ดูว่าตลอดระยะเวลา  20  ปีที่ผ่านมานายจ้างไม่จัดให้หยุดพักผ่อนประจำปีให้ลูกจ้างเป็นเพราะนายจ้างเป็นฝ่ายผิดสัญญาหรือไม่  หากใช่  ย่อมหมายความว่าลูกจ้างอาจใช้สิทธิเรียกร้องบังคับให้นายจ้างปฎิบัติตามสัญญาได้นับแต่วันที่นายจ้างผิดสัญญาเป็นต้นไปอายุความก็จะเริ่มนับแต่บัดนั้นเป็นต้นไป  แต่ความจริงมิได้เป็นเช่นนั้นตลอดเวลา  20  ปีที่ผ่านมานายจ้างมิได้จัดให้ลูกจ้างหยุดพักผ่อนประจำปีก็จริง  แต่เป็นเพราะลูกจ้างใช้สิทธิสะสมวันหยุดตามระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานต่างหาก  การใช้สิทธิสะสมวันหยุดจึงเป็นไปโดยความสมัครใจของนายจ้างและลูกจ้างตามข้อตกลงในสัญญาไม่มีฝ่ายใดผิดสัญญา  การบังคับตามสิทธิจึงยังไม่เกิดขึ้น  อายุความจึงยังไม่เริ่มนับ  แล้วอายุความจะเริ่มนับเมื่อใด  คำตอบคือ  เริ่มนับเมื่อบอกเลิกสัญญาจ้างแรงงาน  การบอกเลิกสัญญาจ้างแรงงานถือได้ว่าข้อตกลงเรื่องการสะสมวันหยุดพักผ่อนประจำปีเป็นอันยุติ   ลูกจ้างชอบที่จะบังคับตามสิทธิของตนได้นับแต่บัดนั้นเป็นต้นไป  อายุความจึงเริ่มนับแต่วันที่อาจบังคับได้ตามสิทธิก็คือ  นับแต่วันเลิกจ้างเป็นต้นไปนับไปเรื่อยๆครบ  2  ปีเมื่อใดฟ้องโจทก์ก็ขาดอายุความเมื่อนั้น  แต่เรื่องนี้ลูกจ้างฟ้องคดีหลังเลิกจ้างเพียง  2  เดือนยังไม่เกิน  2  ปี  คดีจึงไม่ขาดอายุความ  ข้อต่อสู้ของนายจ้างจึงฟังไม่ขึ้น  (แพ้เขาเราไม่เศร้าไม่โศก  เพราะว่าโชคของเราไม่ดี)