หลักในการเขียนข้อบังคับการทำงานสำหรับนายจ้าง ตอนที่ 2

ลักษณะสำคัญประการหนึ่งของกฎหมายคือต้องมีความชัดเจนแน่นอนไม่สามารถตีความได้หลาย นัยยะ การจะให้กฎหมายมีความแน่นอนได้ถ้อยคำหรือภาษาที่ใช้ต้องสั้น (แต่ความหมายลึก) ความแจ้งชัด ปละรัดกุม ข้อบังคับการทำงานก็ต้องมีลักษณะเช่นนั้นดุจเดียวกัน มีบริษัทแห่งหนึ่งเขียนข้อบังคับการทำงานเกี่ยวกับ การลาป่วยว่า

หลักเกณฑ์การลาป่วย..

“ก. พนักงานมีสิทธิลาป่วยได้เท่าที่ป่วยจริงโดยได้รับค่าจ้างปีละไม่เกิน 30 วัน” คำว่าได้เท่าที่ป่วยจริง แม้ไม่ได้เขียนไว้โดยแก้เป็น “ก. พนักงานมีสิทธิลาป่วยได้รับค่าจ้างปีละไม่เกิน 30 วัน” ความหมายก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปเพราะเนื้อความที่ว่า ได้เท่าที่ป่วยจริง เป็นการขยายประโยคหลักที่ว่า “พนักงานมีสิทธิในการลาป่วย” เท่านั้นเอง การไม่เติมคำว่า ได้เท่าที่ป่วยจริง ไม่ได้หมายความว่าลูกจ้างมีสิทธิลาป่วยที่เป็นเท็จ หรือเป็นการอนุญาตให้ลาป่วยเท็จได้เพราะกฎหมายแพ่งว่าด้วยหลักทั่วไป การใช้สิทธิแห่งตน ทุกคนต้องทำการโดยสุจริต ทั้งการลาป่วยเท็จนอกจากจะเป็นการทุจริตแล้วบางกรณีอาจเป็นความผิดอาญาฐานปลอมหรือใช้เอกสารปลอมอีกด้วย ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องเขียนให้ยาวขนาดนั้น

อย่างไรก็ตามบางกรณีการเขียนให้กระชับและชัดเจนอาจต้องเขียนยาวขึ้นตามความจำเป็น เช่น การเขียนข้อบังคับการทำงานเกี่ยวกับสิทธิวันลากิจนายจ้างจะต้องเขียนให้ชัดทั้งสิทธิในจำนวนวันลาเงื่อนไขและค่าจ้างในวันลากิจนั้น เช่นอาจเขียนว่า

“ก. พนักงานรายเดือน หากมีความจำเป็นต้องลากิจให้ลาได้ไม่เกินปีละ 6 วันทำงาน โดยได้รับค่าจ้าง ข. พนักงานรายวัน หากมีความจำเป็นต้องลากิจให้ลาได้ไม่เกินปีละ 6 วันทำงาน โดยไม่ได้รับค่าจ้าง” เป็นต้น