หลักในการเขียนข้อบังคับการทำงานสำหรับนายจ้าง ตอนที่ 7

เพื่อป้องกันการสับสนว่าสิ่งที่เรากำลังพูดหรือกล่าวถึงในข้อบังคับการทำงานว่าเป็นสิ่งเดียวกับที่กฎหมายกล่าวถึงหรือไม่ ดังนั้นในเรื่องหรือสิ่งเดี่ยวกันเมื่อเขียนลงในข้อบังคับการทำงาน นาจ้างจึงควรใช้ถ้อยคำของกฎหมายเมื่อเขียนในข้อบังคับการทำงานนั้น เช่น บางสถานประกอบการใช้คำว่า ค่าทำงานเกินเวลาหรือใช้ทับศัพท์ว่า OVER TIME ซึ่งที่ถูกต้องแล้วควรใช้คำว่า “ค่าทำงานล่วงเวลา” บางสถานประกอบการใช้คำว่า “ลาพิเศษ” ซึ่งไม่ทราบจริงๆ แล้วคือลาประเภทใด แต่ครั้นอ่านในรายละเอียดก็รู้ว่าเป็นเรื่องของการลากิจตามมาตรา 34 ของกฎหมายคุ้มครอง บางสถานประกอบการใช้คำว่า “วันหยุดนักขัตฤกษ์” แต่ที่ถูกต้องแล้วตามกฎหมายใช้คำว่า “วันหยุดตามประเพณี” สถานประกอบการจำนวนไม่น้อยเขียนข้อบังคับการทำงานว่า “หากลูกจ้างขาดงานเป็นเวลาสามวันติดต่อกันไม่ว่าจะมีวันหยุดคั่นหรือไม่ก็ตาม และไม่มีเหตุอันสมควร ให้เลิกจ้างโดยไม่จ่ายค่าชดเชย” ซึ่งในเจตนารมณ์ของนายจ้างก็คือต้องการเขียนให้ล้อม มาตรา 119(5) แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 ความว่า “ละทิ้งหน้าที่ เป็นเวลาสามวันติดต่อกันไม่ว่าจะมีวันหยุดคั่นหรือไม่ก็ตามโดยไม่มีเหตุอันสมควร” นั่นเอง ดังนั้นนายจ้างจึงควรใช้คำว่า “ละทิ้งหน้าที่” แทนคำว่า “ขาดงาน” ซึ่งจะสอดคล้องกับตัวบทกฎหมายและกินความหมายลึกกว่าคำว่า ขาดงานมากมายนัก

ใช้ถ้อยคำให้เป็นระเบียบภาษาเดียวกันทั้งหมด

คำที่มีความหมายอย่างเดียวกัน ควรใช้ถ้อยคำอย่างเดียวกันตลอดข้อบังคับการทำงาน นายจ้างบางสถานประกอบการที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับการเงินและการธนาคารใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า “บริษัท” บ้าง “ธนาคาร"”บ้าง สับสนไปหมดในข้อบังคับการทำงานฉบับเดียวกัน ในกรณีนี้ควรใช้อย่างใดอย่างหนึ่งให้เป็นระเบียบภาษาเดียวกันซึ่งถ้าใช้คำว่า “ธนาคาร” น่าจะเหมาะสมที่สุด ระเบียบย่อยแม้ต่างฉบับกันแต่ถ้ากล่าวถึงเรื่องเดียวกัน ควรใช้คำหรือวลีเดียวกันเพื่อสื่อความหมายให้เข้าใจตรงกัน มีสถานประกอบการแห่งหนึ่งไปลอกข้อบังคับการทำงานบางส่วนมาจากพระราชบัญญัติข้าราชการพลเรือนในส่วนที่เกี่ยวกับวินัยและการลงโทษ ระบุว่า “ ข้อ45 โทษทางวินัยดังนี้ ฯลฯ .....

5) ให้ออก

6) ปลดออก

7) ไล่ออก”

ให้ออก ปลดออก ไล่ออก สำหรับข้าราชการพลเรือนมีความหมายหนักเบาแตกต่างกันและยังผูกโยงกับบำเหน็จบำนาญที่ข้าราชการผู้ถูกดำเนินการทางวินัยจะพึงได้รับหรือไม่ ตมความหมายหนักเบาของความผิดที่กระทำลงไป (ปัจจุบันสำหรับราชการเหลือเพียง ให้ออก และไล่ออกเท่านั้น) แต่งานเอกชนไม่มีสิ่งดังกล่าว จึงไม่มีความแตกต่างกันระหว่างคำว่า “ให้ออก” “ปลดออก” และ “ไล่ออก” สามารถยุบลงเหลือเพียงคำว่า “เลิกจ้าง” ก็ได้ ส่วนจะเป็นการเลิกจ้างโดยจ่ายหรือไม่จ่ายค่าชดเชย เป็นอีกเรื่องหนึ่ง