ร่าง

พระราชบัญญัติ

ค่าจ้างและรายได้

พ.ศ. ….

 

………………………………………

……………………………………….

………………………………………………….……………………………………………………..

 

โดยที่เป็นการสมควรมีกฎหมายว่าด้วยค่าจ้างและรายได้

พระราชบัญญัตินี้มีบทบัญญัติบางประการเกี่ยวกับการจำกัดสิทธิและเสรีภาพของบุคคล  ซึ่งมาตรา ๒๙ ประกอบกับมาตรา ๓๕ มาตรา ๔๘ และมาตรา ๕๐ ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยบัญญัติให้กระทำได้โดยอาศัยอำนาจตามบทบัญญัติแห่งกฎหมาย

จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ตราพระราชบัญญัติขึ้นไว้โดยคำแนะนำและยินยอมของรัฐสภาดังต่อไปนี้

มาตรา  ๑    พระราชบัญญัตินี้เรียกว่า “พระราชบัญญัติค่าจ้างและรายได้ พ.ศ. ….”

มาตรา  ๒   พระราชบัญญัตินี้ให้ใช้บังคับตั้งแต่วันถัดจากวันประกาศในราชกิจจานุเบกษา  เป็นต้นไป

มาตรา  ๓   ให้ยกเลิกความในหมวด ๖ คณะกรรมการค่าจ้าง ตั้งแต่มาตรา ๗๘ ถึงมาตรา ๙๑ แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. ๒๕๔๑

บรรดากฎหมาย กฎ และข้อบังคับอื่นในส่วนที่มีบัญญัติไว้แล้วในพระราชบัญญัตินี้ หรือซึ่งขัดหรือแย้งกับบทแห่งพระราชบัญญัตินี้ ให้ใช้พระราชบัญญัตินี้แทน

มาตรา  ๔   พระราชบัญญัตินี้มิให้ใช้บังคับแก่ราชการส่วนกลาง   ราชการส่วนภูมิภาค   ราชการส่วนท้องถิ่น และหน่วยงานอื่นของรัฐ ทั้งนี้ไม่รวมถึงรัฐวิสาหกิจ

นอกจากกรณีตามวรรคหนึ่งจะออกกฎกระทรวงมิให้ใช้บังคับพระราชบัญญัตินี้ทั้งหมดหรือ    แต่บางส่วนแก่นายจ้างประเภทหนึ่งประเภทใดก็ได้

มาตรา  ๕   ในพระราชบัญญัตินี้

“นายจ้าง”  หมายความว่า  ผู้ซึ่งตกลงรับลูกจ้างเข้าทำงานโดยจ่ายค่าจ้างให้  และหมายความรวมถึงผู้ซึ่งได้รับมอบหมายให้ทำงานแทนนายจ้าง ในกรณีที่นายจ้างเป็นนิติบุคคล  หมายความรวมถึงผู้มีอำนาจกระทำการแทนนิติบุคคลและผู้ซึ่งได้รับมอบหมายจากผู้มีอำนาจกระทำการแทนนิติบุคคลให้กระทำการแทนด้วย

“ลูกจ้าง”  หมายความว่า  ผู้ซึ่งตกลงทำงานให้นายจ้างโดยรับค่าจ้างไม่ว่าจะเรียกชื่ออย่างไร

“ค่าจ้าง”  หมายความว่า  เงินทุกประเภทที่นายจ้างจ่ายให้แก่ลูกจ้างเป็นค่าตอบแทนการทำงานในวันและเวลาทำงานปกติ  ไม่ว่าจะคำนวณตามระยะเวลา  หรือคำนวณตามผลงานที่ลูกจ้างทำได้  และให้หมายความรวมถึงเงินที่นายจ้างจ่ายให้แก่ลูกจ้างในวันหยุดและวันลา  ซึ่งลูกจ้างไม่ได้ทำงานด้วย ทั้งนี้ไม่ว่าจะกำหนด   คำนวณ  หรือจ่ายในลักษณะใด  หรือโดยวิธีการใด  และไม่ว่าจะเรียกชื่ออย่างไร

“รายได้”  หมายความว่า  เงิน  ทรัพย์สิน  ค่าตอบแทน  หรือประโยชน์ใดที่บุคคลใดได้รับ  หรือพึงได้รับจากนายจ้างหรือบุคคลที่มารับบริการจากกิจการของนายจ้าง

“การประเมิน”  หมายความว่า  การพิจารณาและวัดค่าทักษะฝีมือ  ความรู้  ความสามารถ  ศักยภาพ  และประสบการณ์หรือความสำเร็จในการประกอบอาชีพในระดับต่างๆ  

 “อัตราค่าจ้างขั้นต่ำ”  หมายความว่า  อัตราค่าจ้างที่คณะกรรมการกำหนด

“อัตราค่าจ้างขั้นต่ำพื้นฐาน”  หมายความว่า  อัตราค่าจ้างที่คณะกรรมการกำหนดเพื่อใช้เป็น   พื้นฐานในการกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ

“อัตราค่าจ้างตามการประเมิน” หมายความว่า อัตราค่าจ้างที่คณะกรรมการกำหนดขึ้นในแต่ละสาขาอาชีพตามการประเมิน

“อัตราค่าจ้าง”  หมายความว่า  อัตราค่าจ้างขั้นต่ำ  อัตราค่าจ้างขั้นต่ำพื้นฐาน  อัตราค่าจ้างตามการประเมิน  และหมายรวมถึงอัตราค่าจ้างทุกประเภทที่คณะกรรมการกำหนดขึ้นตามพระราชบัญญัตินี้

“คณะกรรมการ”  หมายความว่า  คณะกรรมการค่าจ้างและรายได้

“พนักงานเจ้าหน้าที่”  หมายความว่า ผู้ซึ่งรัฐมนตรีแต่งตั้งให้ปฏิบัติตามพระราชบัญญัตินี้ 

“รัฐมนตรี”  หมายความว่า  รัฐมนตรีผู้รักษาการตามพระราชบัญญัตินี้

มาตรา  ๖  ให้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงานรักษาการตามพระราชบัญญัตินี้  และให้มีอำนาจแต่งตั้งพนักงานเจ้าหน้าที่กับออกกฎกระทรวง  ระเบียบ  และประกาศเพื่อปฏิบัติตามพระราชบัญญัตินี้

กฎกระทรวง  ระเบียบ  และประกาศนั้นเมื่อได้ประกาศในราชกิจจานุเบกษาแล้ว ให้ใช้บังคับได้

 

 

หมวด  ๑

คณะกรรมการค่าจ้างและรายได้

 

มาตรา  ๗ ให้มีคณะกรรมการค่าจ้างและรายได้ขึ้น  ประกอบด้วยปลัดกระทรวงแรงงานเป็นประธานกรรมการ  และกรรมการอื่นซึ่งคณะรัฐมนตรีแต่งตั้งจากฝ่ายรัฐบาลสี่คน ฝ่ายนายจ้างห้าคน  ฝ่ายลูกจ้างห้าคน  และ       ผู้ทรงคุณวุฒิอีกห้าคน  และให้เลขาธิการสำนักงานคณะกรรมการค่าจ้างและรายได้เป็นเลขานุการ

                        ในจำนวนกรรมการผู้แทนฝ่ายนายจ้างและกรรมการผู้แทนฝ่ายลูกจ้างตามวรรคหนึ่งต้องมาจาก         รัฐวิสาหกิจไม่เกินฝ่ายละสองคน                 

ให้กระทรวงแรงงานเป็นผู้เสนอกรรมการผู้แทนฝ่ายรัฐบาลและออกระเบียบกำหนดหลักเกณฑ์วิธีการในการให้ได้มาซึ่งกรรมการผู้แทนฝ่ายนายจ้างและกรรมการผู้แทนฝ่ายลูกจ้าง

ให้ผู้แทนฝ่ายรัฐบาล  ผู้แทนฝ่ายนายจ้าง และผู้แทนฝ่ายลูกจ้างที่ได้รับการเลือกตั้งร่วมกันคัดเลือกกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ และให้กระทรวงแรงงานเสนอรายชื่อคณะกรรมการให้คณะรัฐมนตรีแต่งตั้ง

ผู้ทรงคุณวุฒิตามวรรคสี่ให้คัดเลือกจากผู้ที่มีความรู้ความสามารถด้านแรงงาน ด้านการจัดการ ด้านเศรษฐกิจ หรือด้านกฎหมาย การคัดเลือกให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ เงื่อนไข และวิธีการตามระเบียบของกระทรวงแรงงาน

มาตรา  ๘ คณะกรรมการมีอำนาจหน้าที่ดังต่อไปนี้

(๑)   เสนอความเห็นและให้คำปรึกษาแนะนำต่อคณะรัฐมนตรีเกี่ยวกับนโยบายและการพัฒนาค่าจ้างและ    รายได้

(๒)   กำหนดหลักเกณฑ์การปรับค่าจ้างประจำปี

(๓)   กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำพื้นฐาน 

(๔) กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำที่ลูกจ้างควรได้รับตามความเหมาะสม

(๕)  กำหนดอัตราค่าจ้างตามการประเมิน

(๖)   กำหนดค่าจ้างของลูกจ้างรัฐวิสาหกิจ

(๗)  ให้คำแนะนำด้านวิชาการ  และแนวทางการประสานประโยชน์แก่หน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐ เอกชน และประชาชนทั่วไป

(๘)   ปฏิบัติการอื่นใดตามที่พระราชบัญญัตินี้หรือกฎหมายอื่นบัญญัติให้เป็นอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการค่าจ้างและรายได้หรือตามที่คณะรัฐมนตรีและรัฐมนตรีมอบหมาย

มาตรา ๙  ให้กรรมการค่าจ้างและรายได้ซึ่งคณะรัฐมนตรีแต่งตั้งมีวาระดำรงตำแหน่งคราวละสองปี  กรรมการค่าจ้างและรายได้ซึ่งคณะรัฐมนตรีแต่งตั้งพ้นจากตำแหน่งอาจได้รับแต่งตั้งอีกได้แต่เกินสองวาระติดต่อกันไม่ได้

ในกรณีที่กรรมการค่าจ้างและรายได้ซึ่งคณะรัฐมนตรีแต่งตั้งพ้นจากตำแหน่งก่อนวาระให้คณะรัฐมนตรีแต่งตั้งกรรมการในประเภทเดียวกันเป็นกรรมการแทน  และให้ผู้ได้รับแต่งตั้งอยู่ในตำแหน่งเท่ากับวาระที่เหลืออยู่ของกรรมการที่ตนแทน  เว้นแต่วาระของกรรมการเหลืออยู่ไม่ถึงหนึ่งร้อยแปดสิบวันจะไม่แต่งตั้งกรรมการแทนก็ได้

ในกรณีที่กรรมการค่าจ้างและรายได้ซึ่งคณะรัฐมนตรีแต่งตั้งพ้นจากตำแหน่งตามวาระ แต่ยังมิได้มีการแต่งตั้งกรรมการใหม่  ให้กรรมการนั้นปฏิบัติหน้าที่ไปพลางก่อนจนกว่าจะได้แต่งตั้งกรรมการใหม่เข้ารับหน้าที่  ซึ่งต้องแต่งตั้งให้เสร็จสิ้นภายในเก้าสิบวันนับตั้งแต่วันที่กรรมการเดิมพ้นจากตำแหน่ง

มาตรา  ๑๐  นอกจากการพ้นจากตำแหน่งตามวาระตามมาตรา ๙ กรรมการค่าจ้างและรายได้ซึ่งคณะรัฐมนตรีแต่งตั้งพ้นจากตำแหน่งเมื่อ

(๑)   ตาย

(๒)    ลาออก

(๓)   คณะรัฐมนตรีให้ออก

(๔)  เป็นบุคคลล้มละลาย

(๕)  เป็นคนไร้ความสามารถหรือคนเสมือนไร้ความสามารถ

(๖)   ได้รับโทษจำคุกตามคำพิพากษาถึงที่สุดให้จำคุก  เว้นแต่เป็นโทษสำหรับความผิดที่ได้กระทำโดยประมาทหรือตามผิดลหุโทษ

มาตรา  ๑๑  การประชุมคณะกรรมการต้องมีกรรมการเข้าประชุมไม่น้อยกว่ากึ่งหนึ่งของจำนวนกรรมการทั้งหมด  โดยมีกรรมการฝ่ายนายจ้างและฝ่ายลูกจ้างอย่างน้อยฝ่ายละหนึ่งคน  จึงจะเป็นองค์ประชุม

ในการประชุมเพื่อพิจารณากำหนดอัตราค่าจ้าง  จะต้องมีกรรมการเข้าประชุมไม่น้อยกว่าสองในสามของจำนวนกรรมการฝ่ายรัฐบาล กรรมการฝ่ายนายจ้าง และกรรมการฝ่ายลูกจ้าง  โดยมีกรรมการฝ่ายนายจ้างและฝ่ายลูกจ้างอย่างน้อยฝ่ายละสองคน  จึงจะเป็นองค์ประชุม  และต้องได้มติอย่างน้อยสองในสามของกรรมการ ดังกล่าวที่เข้าประชุม

ในการประชุมเพื่อพิจารณากำหนดอัตราค่าจ้างคราวใด  ถ้าไม่ได้องค์ประชุมตามที่กำหนดไว้ในวรรคสองให้จัดให้มีการประชุมอีกครั้งหนึ่งภายในสิบห้าวันนับแต่วันที่นัดประชุมครั้งแรก  การประชุมครั้งหลังนี้แม้จะไม่มีกรรมการซึ่งมาจากฝ่ายนายจ้างหรือฝ่ายลูกจ้างเข้าร่วมประชุม  ถ้ามีกรรมการมาประชุมไม่น้อยกว่าสองในสามของจำนวนกรรมการทั้งหมดให้ถือเป็นองค์ประชุมและต้องได้มติอย่างน้อยสองในสามของกรรมการที่เข้าประชุม

มาตรา  ๑๒   ในการประชุมคราวใด  ถ้าประธานกรรมการไม่อยู่ในที่ประชุมหรือไม่อาจปฏิบัติหน้าที่ได้ให้กรรมการที่มาประชุมเลือกกรรมการคนหนึ่งเป็นประธานในที่ประชุม

การวินิจฉัยชี้ขาดของที่ประชุมให้ถือเสียงข้างมาก  กรรมการคนหนึ่งให้มีเสียงหนึ่งในการลงคะแนนถ้าคะแนนเสียงเท่ากันให้ประธานในที่ประชุมออกเสียงเพิ่มขึ้นอีกเสียงหนึ่งเป็นเสียงชี้ขาด

มาตรา  ๑๓  ให้คณะกรรมการมีอำนาจกำหนดข้อบังคับในการประชุม  และระเบียบในการพิจารณาในเรื่องที่เห็นว่าเหมาะสมและจำเป็น

มาตรา  ๑๔  ให้คณะกรรมการมีอำนาจแต่งตั้งคณะอนุกรรมการดังต่อไปนี้เพื่อพิจารณาหรือปฏิบัติหน้าที่อย่างหนึ่งอย่างใดแล้วรายงานให้คณะกรรมการทราบ

(๑)    คณะอนุกรรมการอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ

(๒)    คณะอนุกรรมการอัตราค่าจ้างขั้นต่ำจังหวัด

(๓)    คณะอนุกรรมการอัตราค่าจ้างตามการประเมิน

(๔)   คณะอนุกรรมการอื่นที่คณะกรรมการเห็นสมควรกำหนด

การประชุมคณะอนุกรรมการให้นำ มาตรา ๑๐ มาตรา ๑๑ และมาตรา ๑๒ มาใช้บังคับโดยอนุโลม

มาตรา ๑๕  ในการปฏิบัติหน้าที่ให้คณะกรรมการหรือคณะอนุกรรมการหรือผู้ซึ่งคณะกรรมการหรือคณะอนุกรรมการมอบหมายมีอำนาจดังต่อไปนี้

(๑)   มีหนังสือเรียกตัวบุคคลใดมาให้ถ้อยคำหรือให้ส่งเอกสารหรือวัตถุใดๆ มาเพื่อประกอบ การพิจารณาได้ตามความจำเป็น

(๒)   ให้หน่วยงานหรือบุคคลใดให้ความร่วมมือในการสำรวจกิจการใดๆ ที่อาจมีผลกระทบกระเทือนต่อเศรษฐกิจได้

(๓)    เข้าไปในสถานประกอบกิจการหรือสำนักงานของนายจ้างในเวลาทำการเพื่อศึกษา  สำรวจ  ตรวจสอบ  หรือสอบถามข้อเท็จจริงเพื่อให้ได้มาซึ่งข้อมูลที่จะใช้ในการพิจารณาตามมาตรา ๘  ในการนี้ให้นายจ้างหรือบุคคลซึ่งเกี่ยวข้องอำนวยความสะดวก  ส่งหรือแสดงเอกสารหรือให้ข้อเท็จจริง  และไม่ขัดขวางการปฏิบัติการตามหน้าที่ของบุคคลดังกล่าว

มาตรา  ๑๖    ในการปฏิบัติหน้าที่ตามมาตรา ๑๕  ให้กรรมการค่าจ้างและรายได้  อนุกรรมการหรือผู้ซึ่งคณะกรรมการหรือคณะอนุกรรมการมอบหมาย  แสดงบัตรประจำตัวหรือหนังสือมอบหมายแล้วแต่กรณีต่อบุคคลซึ่งเกี่ยวข้อง

บัตรประจำตัวกรรมการค่าจ้างและรายได้และอนุกรรมการตามวรรคหนึ่งให้เป็นไปตามแบบที่รัฐมนตรีกำหนด

 

 

หมวด ๒

การพิจารณากำหนดอัตราค่าจ้าง

 

 

                        มาตรา  ๑๗  การพิจารณากำหนดอัตราค่าจ้าง  คณะกรรมการจะริเริ่มเองหรือเมื่อกรรมการฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพิจารณาเห็นสมควรปรับอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ หรือเมื่อได้รับคำร้องจากฝ่ายนายจ้างหรือฝ่ายลูกจ้างก็ได้

ในการพิจารณากำหนดอัตราค่าจ้าง ให้คณะกรรมการศึกษาและพิจารณาข้อเท็จจริงเกี่ยวกับอัตราค่าจ้างที่ลูกจ้างได้รับอยู่ประกอบกับข้อเท็จจริงอื่น เช่น ดัชนีค่าครองชีพ อัตราเงินเฟ้อ  มาตรฐานการครองชีพ  ต้นทุนการผลิต  ราคาของสินค้า  ความสามารถของธุรกิจ  ผลิตภาพแรงงาน  ผลิตภัณฑ์มวลรวมของประเทศ  สภาพทางเศรษฐกิจและสังคมของแต่ละท้องถิ่น

มาตรา ๑๘ การพิจารณากำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำต้องไม่ต่ำกว่าอัตราค่าจ้างขั้นต่ำพื้นฐานที่ คณะกรรมการกำหนด

ถ้าไม่มีการกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำในท้องที่ใดให้ถือว่าอัตราค่าจ้างขั้นต่ำพื้นฐานเป็นอัตราค่าจ้างขั้นต่ำของท้องที่นั้น

มาตรา  ๑๙   เมื่อได้ศึกษาข้อมูลและข้อเท็จจริงต่างๆ แล้ว  ให้คณะกรรมการประกาศกำหนดอัตราค่าจ้างพร้อมทั้งรายละเอียดต่างๆ  โดยจะให้มีผลใช้บังคับแก่กิจการ หรืองาน หรือสาขาอาชีพประเภทใด  เพียงใดในท้องที่ใดก็ได้ตามที่เห็นสมควร

คณะกรรมการอาจกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำรายชั่วโมงสำหรับลูกจ้างที่ทำงานไม่เต็มเวลาก็ได้โดยจะให้มีผลใช้บังคับแก่กิจการ หรืองาน หรือสาขาอาชีพประเภทใด  เพียงใดในท้องที่ใดก็ได้ตามที่เห็นสมควร

การกำหนดอัตราค่าจ้างจะมีผลใช้บังคับต่อเมื่อรัฐมนตรีให้ความเห็นชอบและได้ประกาศใน    ราชกิจจานุเบกษาแล้ว  

มาตรา  ๒๐  ประกาศกำหนดอัตราค่าจ้าง  ให้ใช้บังคับแก่นายจ้างและลูกจ้าง ไม่ว่านายจ้างและลูกจ้างนั้นจะมีสัญชาติ ศาสนา หรือเพศใด 

มาตรา  ๒๑   เมื่อมีการประกาศกำหนดอัตราค่าจ้างใช้บังคับแล้ว  ห้ามมิให้นายจ้างจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างน้อยกว่าอัตราค่าจ้าง

ให้นายจ้างที่อยู่ในข่ายบังคับของประกาศกำหนดอัตราค่าจ้างปิดประกาศดังกล่าวไว้ในที่เปิดเผยเพื่อให้ลูกจ้างได้ทราบ  ณ  สถานที่ทำงานของลูกจ้างตลอดระยะเวลาที่ประกาศดังกล่าวมีผลใช้บังคับ                

มาตรา ๒๒  ในการปรับค่าจ้างประจำปี ให้นายจ้างยึดถือหลักเกณฑ์การปรับค่าจ้างประจำปีที่คณะกรรมการกำหนดตามมาตรา ๘(๒)

 

 

 

หมวด ๓

สำนักงานเลขาธิการคณะกรรมการค่าจ้างและรายได้

 

 

มาตรา ๒๓ ให้มีสำนักงานเลขาธิการคณะกรรมการค่าจ้างและรายได้ในกระทรวงแรงงานมีหน้าที่

ดังต่อไปนี้

                            (๑)  จัดทำแผนพัฒนาระบบค่าจ้างและรายได้ของประเทศ

                            (๒) จัดทำแผนงาน  โครงการเสนอต่อคณะกรรมการและคณะอนุกรรมการ

                            (๓) ประสานแผนและการดำเนินการของคณะกรรมการและคณะอนุกรรมการ

                            (๔) รวบรวม  ศึกษา  วิจัย  วิเคราะห์  และประเมินผลสถานการณ์เศรษฐกิจ  แรงงาน  ภาวะการครองชีพ  การขยายตัวของตลาดแรงงาน  ผลิตภาพแรงงาน  การลงทุน  การย้ายถิ่น  และข้อมูลที่เกี่ยวข้อง  เพื่อใช้ในการวางแผนพัฒนาระบบค่าจ้างและรายได้ของประเทศ  และเป็นข้อมูลประกอบการพิจารณาของคณะกรรมการและคณะอนุกรรมการ

                            (๕) เสนอแนะผลการศึกษา และผลการพิจารณาข้อมูลทางวิชาการ และมาตรการเสริมอื่น ๆ ต่อกระทรวงแรงงาน และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เพื่อประโยชน์ในการพัฒนาระบบค่าจ้างและรายได้

                            (๖)  ติดตามและประเมินผลแผนพัฒนาระบบค่าจ้างและรายได้ของประเทศ  และการปฏิบัติงานตามมติของคณะกรรมการ

                            (๗) ประสานงานการแต่งตั้งคณะกรรมการและคณะอนุกรรมการ

                            (๘) ปฏิบัติงานอื่นตามที่คณะกรรมการและคณะอนุกรรมการมอบหมาย       

 

 

 

หมวด  ๔

พนักงานเจ้าหน้าที่

 

 

                            มาตรา ๒๔ ในการปฏิบัติการตามหน้าที่ให้พนักงานเจ้าหน้าที่มีอำนาจดังต่อไปนี้

(๑)  เข้าไปในสถานประกอบกิจการหรือสำนักงานของนายจ้าง และสถานที่ทำงานของลูกจ้างในเวลาพระอาทิตย์ขึ้นถึงพระอาทิตย์ตกหรือในระหว่างเวลาทำการ เพื่อตรวจสภาพการจ่ายอัตราค่าจ้าง สอบถามข้อเท็จจริง ถ่ายภาพ ถ่ายสำเนาเอกสารที่เกี่ยวกับการจ่ายค่าจ้างขั้นต่ำ ในการที่จะปฏิบัติการให้เป็นไปตามพระราชบัญญัตินี้

(๒)  มีหนังสือสอบถามหรือเรียกนายจ้าง ลูกจ้าง หรือบุคคลซึ่งเกี่ยวข้องมาชี้แจงข้อเท็จจริงหรือให้ส่งสิ่งของหรือเอกสารที่เกี่ยวข้องเพื่อประกอบการพิจารณา

(๓)  มีคำสั่งเป็นหนังสือให้นายจ้างหรือลูกจ้างปฏิบัติให้ถูกต้องตามพระราชบัญญัตินี้

มาตรา ๒๕ ในการปฏิบัติหน้าที่ของพนักงานเจ้าหน้าที่ตาม มาตรา ๒๔ ให้บุคคลที่เกี่ยวข้องอำนวยความสะดวกตามสมควร

มาตรา ๒๖ ในการปฏิบัติหน้าที่ พนักงานเจ้าหน้าที่ต้องแสดงบัตรประจำตัว 

บัตรประจำตัวพนักงานเจ้าหน้าที่ ให้เป็นไปตามแบบที่รัฐมนตรีกำหนด

มาตรา ๒๗ ในการปฏิบัติหน้าที่ตามพระราชบัญญัตินี้ให้พนักงานเจ้าหน้าที่เป็นเจ้าพนักงานตาม

ประมวลกฎหมายอาญา

 

 

หมวด  ๕

บทกำหนดโทษ

 

 

มาตรา  ๒๘   ผู้ใดไม่อำนวยความสะดวก  ส่งหลักฐานหรือแสดงเอกสาร  หรือให้ข้อเท็จจริงแก่คณะกรรมการหรือคณะอนุกรรมการ  หรือผู้ซึ่งคณะกรรมการหรือคณะอนุกรรมการมอบหมาย  หรือไม่อำนวยความสะดวกแก่พนักงานเจ้าหน้าที่ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือน  หรือปรับไม่เกินสองพันบาทหรือทั้งจำทั้งปรับ

มาตรา  ๒๙       นายจ้างผู้ใดฝ่าฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรา ๒๑   ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหกเดือน  หรือปรับไม่เกินหนึ่งแสนบาทหรือทั้งจำทั้งปรับ

มาตรา  ๓๐  ผู้ใดขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของคณะกรรมการหรือคณะอนุกรรมการ  หรือผู้ซึ่งคณะกรรมการหรือคณะอนุกรรมการมอบหมาย  พนักงานเจ้าหน้าที่   ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือนหรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

มาตรา  ๓๑  ในกรณีที่นิติบุคคลเป็นผู้กระทำความผิดและถูกลงโทษตามพระราชบัญญัตินี้ ให้ถือว่าผู้แทนของนิติบุคคล กรรมการทุกคน และผู้รับผิดชอบในการดำเนินการของนิติบุคคลนั้น ต้องระวางโทษเช่นเดียวกับนิติบุคคลนั้นด้วย เว้นแต่จะพิสูจน์ได้ว่าตนมิได้รู้เห็นเป็นใจในการกระทำความผิดนี้ หรือได้จัดการตามสมควรเพื่อป้องกันมิให้เกิดความผิดนั้นแล้ว

 

มาตรา  ๓๒   บรรดาความผิดตามพระราชบัญญัตินี้  ถ้าเจ้าพนักงานดังต่อไปนี้เห็นว่าผู้กระทำผิด ไม่ควรได้รับโทษจำคุก  หรือไม่ควรถูกฟ้องร้อง  ให้มีอำนาจเปรียบเทียบได้  ดังนี้

(๑)    ปลัดกระทรวงแรงงานหรือผู้ซึ่งปลัดกระทรวงมอบหมาย  สำหรับความผิดที่เกิดขึ้นในกรุงเทพมหานคร

(๒)    ผู้ว่าราชการจังหวัดหรือผู้ซึ่งผู้ว่าราชการจังหวัดมอบหมาย  สำหรับความผิดที่เกิดขึ้นในจังหวัดอื่น

กรณีที่มีการสอบสวน  ถ้าพนักงานสอบสวนพบว่าบุคคลใดกระทำความผิดตามพระราชบัญญัตินี้และบุคคลนั้นยินยอมให้เปรียบเทียบ  ให้พนักงานสอบสวนส่งเรื่องให้ปลัดกระทรวงแรงงานหรือผู้ว่าราชการจังหวัดแล้วแต่กรณีภายในเจ็ดวันนับแต่วันที่บุคคลนั้นแสดงความยินยอมให้เปรียบเทียบ

                        เมื่อผู้กระทำผิดได้ชำระเงินค่าปรับตามจำนวนที่เปรียบเทียบภายในสามสิบวันนับแต่วันที่         ผู้กระทำความผิดทราบการเปรียบเทียบ ให้ถือว่าคดีเลิกกันตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา

                        ถ้าผู้กระทำผิดไม่ยินยอมให้เปรียบเทียบ หรือเมื่อยินยอมแล้วไม่ชำระเงินค่าปรับภายในกำหนดเวลาตามวรรคสาม ให้ดำเนินคดีต่อไป

 

 

บทเฉพาะกาล

 

 

มาตรา ๓๓  ให้คณะกรรมการค่าจ้างและคณะอนุกรรมการ ซึ่งดำรงตำแหน่งอยู่ในวันที่    พระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับคงอยู่ในตำแหน่งต่อไปได้และให้คณะกรรมการค่าจ้างมีอำนาจหน้าที่เช่นเดียวกับคณะกรรมการตามพระราชบัญญัตินี้จนกว่าจะมีคณะกรรมการตามพระราชบัญญัตินี้

มาตรา ๓๔  บรรดาระเบียบหรือประกาศที่ออกตามความในหมวด ๖ คณะกรรมการค่าจ้างแห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. ๒๕๔๑ และการกำหนดมาตรฐานขั้นต่ำของสภาพการจ้างที่เกี่ยวกับ      ค่าจ้างของคณะกรรมการแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ ตามพระราชบัญญัติแรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๓ ให้ยังคงใช้ได้ต่อไปเท่าที่ไม่ขัดหรือแย้งกับพระราชบัญญัตินี้ หรือจนกว่าจะมีกฎกระทรวง ระเบียบและประกาศที่ออกตามพระราชบัญญัตินี้ใช้บังคับ

 

ผู้รับสนองพระบรมราชโองการ

 

 

นายกรัฐมนตรี

 

 

 

ที่มา    http://www.mol.go.th/