ระเบียบการทำงานมักกำหนดให้ลูกจ้างที่ป่วยไม่สามารถไปทำงานได้และประสงค์จะหยุดงานต้องแจ้งเหตุป่วยต่อผู้บังคับบัญชาหรือฝ่ายบุคคลในวันหยุดงาน โดยแจ้งทางโทรศัพท์หรือทางอื่นใดก็ได้ เมื่อหายป่วยและกลับเข้าทำงานแล้วต้องยื่นใบลาป่วยโดยอาจต้องยื่นใบรับรองแพทย์ประกอบด้วย
ระเบียบลักษณะนี้มีวัตถุประสงค์การใช้ในกรณีลูกจ้างป่วยขณะอยู่ที่พักไม่อาจลาป่วยล่วงหน้าได้ จึงได้กำหนดให้ลุกจ้างหยุดงานได้ทันทีขอเพียงแต่แจ้งให้นายจ้างทราบเพื่อจัดหาคนทำงานแทนเท่านั้น ส่วนการยื่นใบลาป่วยค่อยยื่นเมื่อกลับเข้าทำงานก็ได้ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง
อาการป่วยนั้น บางครั้งอาจรู้ตัวล่วงหน้า เช่น การไปรักษาตัวตามแพทย์นัด กรณีอย่างนี้ลูกจ้างต้องยื่นใบลาป่วยก่อนที่จะหยุดงาน หากฝ่าฝืนอาจเป็นความผิดทางวินัย ในทางปฏิบัติ แม้ลูกจ้างจะมิได้ยื่นใบลาป่วยล่วงหน้า ขอเพียงแจ้งลาป่วยให้ทราบในวันที่ไม่มาทำงานก็แล้วกันกลับมาทำงานเมื่อใดค่อยยื่นใบลาป่วยย้อนหลัง อย่างนี้ นายจ้างก็ยัง OK
ปัญหามีอยู่ว่า ลูกจ้างมิได้ยื่นใบลาป่วยล่วงหน้า มิได้แจ้งการลาป่วยทันทีในวันหยุดงานไปพบแพทย์ตามที่นัดไว้ล่วงหน้า โดยลูกจ้างอ้างว่า ได้แจ้งการลาป่วยด้วยวาจาให้ทราบล่วงหน้าแล้วหลายวัน เมื่อกลับเข้าทำงานก็ได้ยื่นใบลาป่วยย้อนหลังตามระเบียบแล้ว จะเอาอะไรอีก?
การแจ้งด้วยวาจาล่วงหน้าหลายวันไม่ดี กว่าแจ้งในวันที่หยุดงานดอกหรือ น่าจะดีออกที่นายจ้างรู้ตัวล่วงหน้าว่าลูกจ้างจะลาป่วยตั้งหลายวัน?
การแจ้งลาป่วยด้วยวาจาทันทีในวันที่หยุดงาน กับ การยื่นใบลาป่วยย้อนหลังนั้น เป็นของคู่กัน เมื่อใดที่ลูกจ้างมีสิทธิแจ้งลาป่วยด้วยวาจาได้ในวันที่หยุดงาน เมื่อนั้นลูกจ้างย่อมมีสิทธิยื่นใบลาป่วยย้อนหลัง
การไปพบแพทย์เพื่อรักษาตัวตามนัด เป็นกรณีที่ลูกจ้างอาจยื่นใบลาป่วยได้ล่วงหน้า การที่ลูกจ้างมิได้ยื่นใบลาป่วยล่วงหน้า จึงเป็นความผิดต่อระเบียบ การยื่นใบลาป่วยย้อนหลังเมื่อกลับเข้าทำงานไม่เป็นเหตุให้ความผิดที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นถูก เมื่อลูกจ้างไม่มีสิทธิยื่นใบลาป่วย
.............................. 17 กันยายน 2551 สมบัติ ลีกัล