หนังสือเลิกจ้าง กับ ข้อต่อสู้ในประเด็นค่าชดเชย

กฎหมายคุ้มครองแรงงาน มาตรา 119 วรรคสุดท้ายระบุว่า การเลิกจ้างที่นายจ้างไม่ประสงค์จะจ่ายค่าชดเชยนั้น ถ้านายจ้างไม่ระบุข้อเท็จจริงอันเป็นเหตุที่เลิกจ้างไว้ในหนังสือบอกเลิกสัญญาจ้างหรือไม่ได้แจ้งเหตุที่เลิกจ้างให้ลูกจ้างทราบในขณะที่เลิกจ้าง นายจ้างจะยกเหตุนั้นขึ้นอ้างในภายหลังไม่ได้

มีประเด็นโต้เถียงกันว่า ข้อเท็จจริงอันเป็นเหตุเลิกจ้างที่ต้องระบุไว้ในหนังสือเลิกจ้างนั้น หมายความว่าอย่างไร ?

หมายความถึงเฉพาะพฤติกรรมของลูกจ้างที่นายจ้างนำมาเป็นเหตุตัดสินใจว่า ไม่อาจให้ลูกจ้างอยู่ทำงานต่อไปได้อีกแล้วต้องเลิกจ้างเสียแต่บัดนี้ หรือจะหมายความรวมทั้งพฤติกรรมอันเป็นเหตุเลิกจ้างและข้อความที่เป็นเหตุให้นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยตามมาตรา 119 ทั้ง 6 วงเล็บรวมกัน กล่าวคือ แม้จะเขียนพฤติกรรมอันเป็นเหตุเลิกจ้างแล้วยังไม่พอยังต้องเขียนข้อความในวงเล็บใดวงเล็บหนึ่งใน 6 วงเล็บหรือจะเขียนทั้ง 6 วงเล็บของมาตรา 119 อีกด้วย หรือจะหมายความเฉพาะข้อความตามมาตรา 119 วงเล็บใดวงเล็บหนึ่งหรือทั้ง 6 วงเล็บเท่านั้น โดยไม่ต้องกล่าวถึงพฤติกรรมอันเป็นเหตุเลิกจ้าง กล่าวอีกนัยหนึ่ง ก็คือ ไม่ต้องเขียนพฤติกรรมอันเป็นเหตุเลิกจ้างก็ได้ ขอเพียงแต่เขียนข้อความในวงเล็บใดวงเล็บหนึ่งหรือหลายวงเล็บหรือทุกวงเล็บของมาตรา 119 ไว้ในหนังสือเลิกจ้างก็พอ ?

แท้จริงแล้วกฎหมายต้องการอะไร ?

กฎหมายต้องการให้ลูกจ้างรู้ตัวว่าถูกเลิกจ้างด้วยเหตุใด จะได้ใคร่ครวญดูว่า เหตุเลิกจ้างตามที่นายจ้างอ้างนั้นมีเหตุผลเพียงพอหรือไม่ หากเห็นว่ามีเหตุผลเพียงพอลูกจ้างอาจไม่ติดใจเรียกร้องค่าชดเชยก็ได้ ซึ่งการบอกเหตุเลิกจ้างให้ลูกจ้างรู้ตัวก่อนยังรู้สึกว่าเป็นธรรมกับลูกจ้างอีกด้วย หากความต้องการของกฎหมายเป็นเช่นนี้ การจะเขียนหนังสือเลิกจ้างเฉพาะให้มีข้อความทั้ง 6 วงเล็บในมาตรา 119 เท่านั้นโดยไม่มีข้อเท็จจริงอื่นใด ย่อมไม่น่าจะใช่ความต้องการของกฎหมาย หากเขียนเช่นนี้ ลูกจ้างจะรู้ได้อย่างไรว่า ตนกระทำการใดอันเป็นความผิดตามวงเล็บต่างๆของมาตรา 119 ตามที่นายจ้างอ้าง ก็คงไม่รู้ แน่นอน การเขียนข้อเท็จจริงอันเป็นเหตุเลิกจ้างตามที่กฎหมายต้องการนั้น ย่อมต้องหมายถึงการเขียนถึงพฤติกรรมของลูกจ้างอันเป็นเหตุให้ถูกเลิกจ้างอย่างแน่นอน เพื่อให้ลูกจ้างรู้ว่า ตนกระทำการสิ่งใดอันเป็นเหตุให้นายจ้างทนไม่ไว้ต้องเลิกจ้าง ส่วนจะเขียนข้อความในวงเล็บต่างๆตามมาตรา 119 ประกอบด้วยหรือไม่ก็ไม่สำคัญ เขียนก็ได้ ไม่เขียนก็ได้ ซึ่งข้อความในวงเล็บต่างๆของมาตรา 119 นั้น เป็นเพียงหลักกฎหมายที่ใช้ปรับกับข้อเท็จจริงเท่านั้น การที่นายจ้างมิได้เขียนข้อความในวงเล็บต่างๆในหนังสือเลิกจ้างก็มีความหมายเพียงว่า นายจ้างมิได้ปรับข้อเท็จจริงให้เข้ากับข้อกฎหมายเท่านั้น ซึ่งในขั้นตอนการบอกเลิกจ้างนั้นก็ไม่จำเป็นที่นายจ้างจะต้องปรับข้อเท็จจริงให้เข้ากับข้อกฎหมายเสียให้ถูกต้องครบถ้วนก่อนจึงจะบอกเลิกจ้างได้ เนื่องจาก การบอกเลิกจ้างมิใช่การต่อสู้คดีในศาล อีกทั้ง นายจ้างส่วนใหญ่ก็เป็นเพียงพ่อค้าวานิชมิได้เก่งกาจเรื่องกฎหมายเสียทุกคนไป การจะให้นายจ้างต้องบอกลูกจ้างว่าสิ่งที่ลูกจ้างกระทำนั้นเป็นความผิดตามกฎหมายมาตรา 119 วงเล็บใดก็เป็นเรื่องที่ยากเหมือนกันที่จะให้นายจ้างบอกได้อย่างถูกต้องแม่นยำ หากกฎหมายจะบังคับให้นายจ้างต้องปรับข้อเท็จจริงเข้ากับข้อกฎหมายนับแต่ตอนเลิกจ้างด้วย ต่อไปนี้ นายจ้างทั้งหลายคงเขียนหนังสือเลิกจ้างว่า ลูกจ้างกระทำผิดตามมาตรา 119 ทุกวงเล็บ เพื่อความชัวร์ว่าจะไม่พลาด หากไม่เข้าวงเล็บหนึ่งก็ต้องวงเล็บสอง หากไม่เข้าวงเล็บสองก็ต้องเข้าสักวงเล็บละวะเขียนลงไปตั้ง 6 วงเล็บ กฎหมายต้องการอย่างนี้จริงหรือ ? ซึ่งก็ไม่น่าจะใช่

ดังนั้น ผู้เขียนจึงเชื่อว่า หากนายจ้างเขียนพฤติกรรมอันเป็นข้อเท็จจริงที่เป็นเหตุเลิกจ้างลงในหนังสือเลิกจ้างแล้ว ย่อมเป็นการเพียงพอ ที่นายจ้างจะยกพฤติกรรมตามที่เขียนไว้ขึ้นต่อสู้คดีในศาลเพื่อไม่จ่ายค่าชดเชยได้ แม้หนังสือเลิกจ้างจะมิได้เขียนข้อความในวงเล็บใดๆของมาตรา 119 ไว้เลยก็ตาม ซึ่งในการเขียนคำให้การนั้น นายจ้างย่อมมีสิทธิปรับพฤติกรรมอันเป็นเหตุเลิกจ้างตามที่เขียนไว้ในหนังสือเลิกจ้างให้เข้ากับหลักกฎหมายมาตรา 119 วงเล็บใดก็ได้ หรือหากในหนังสือเลิกจ้างได้เขียนข้อความในวงเล็บใดวงเล็บหนึ่งของมาตรา 119 ไว้ด้วย แต่มิได้เขียนไว้ครบทั้ง 6 วงเล็บ ในชั้นต่อสู้คดีในศาล นายจ้างย่อมมีสิทธิเขียนคำให้การโดยนำพฤติกรรมอันเป็นเหตุเลิกจ้างมาปรับเข้ากับหลักกฎหมายในวงเล็บอื่นๆของมาตรา 119 ที่มิได้เขียนไว้ในหนังสือเลิกจ้างเพิ่มเติมได้อีก กรณีเช่นนี้ มิได้ทำให้เจตนาที่แท้จริงของมาตรา 119 วรรคท้ายต้องเสียไป

.............................. สมบัติ ลีกัล 30 พฤศจิกายน 2552

« Back

ห้องเรียน กฎหมายแรงงาน

จำเป็นต้องระบุเรื่อง ค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าในหนังสือเลิกจ้างหรือไม่ ? article

การไม่อนุมัติให้ลาออก กับ สิทธิในเงินบำเหน็จ article

ระเบียบข้อบังคับที่เกิดจากประเพณีการทำงาน article

เงินประจำตำแหน่ง กับ ปัญหาที่ติดตามมา ? article

ค่าตกใจ กับ ลูกจ้างรายวัน article

อายุงานกับการปิดงานและนัดหยุดงาน article

การระบุในหนังสือเลิกจ้างให้ลูกจ้างมารับค่าจ้างค้างจ่ายภายใน 3 วัน นับแต่วันเลิกจ้าง มีผลทางกฎหมายอย่างไร ? article

การลาออก กับ การบอกกล่าวล่วงหน้า article

เหตุเลิกจ้าง กับ การเขียนหนังสือเลิกจ้าง article