สัญญาจ้างที่ไม่มีกำหนดระยะเวลาการจ้าง การลาออกจึงเป็นเอกสิทธิของลูกจ้าง ลูกจ้างประสงค์จะลาออกเมื่อใดก็บอกกับนายจ้างให้รู้การลาออกก็มีผลโดยสมบูรณ์เมื่อถึงวันที่ลูกจ้างกำหนด โดยไม่จำเป็นต้องให้นายจ้างอนุมัติเสียก่อน มีบ่อยครั้งที่นายจ้างรู้สึกอึดอัดกับการทำงานของลูกจ้างเมื่อลูกจ้างยื่นใบลาออกล่วงหน้าด้วยตั้งใจจะให้ถูกต้องตามระเบียบนายจ้างมักจะทนรอให้ถึงวันที่ลูกจ้างกำหนดไม่ไหว จึงอนุมัติให้ลูกจ้างออกเสียนับแต่วันที่ยื่นใบลาเสียเลย ปัญหาจึงเกิด ลูกจ้างฟ้องนายจ้างต่อศาลอ้างว่า ถูกเลิกจ้าง เนื่องจาก นายจ้างให้ออกก่อนเวลาที่กำหนดนั้นเอง
กรณีอย่างนี้ ถือเป็นการเลิกจ้างหรือไม่ ?
เป็นเรื่องน่าคิด การที่นายจ้างให้ลูกจ้างออกจากงานก่อนเวลาที่ลูกจ้างกำหนดในหนังสือลาออกนั้น แม้การอนุมัติให้ออกทันทีจะเป็นการไม่ให้ลูกจ้างทำงานอีกต่อไปและไม่จ่ายค่าจ้างให้ซึ่งครบองค์ประกอบของคำว่า เลิกจ้าง ก็ตาม แต่ก็มิใช่การเลิกจ้าง เนื่องจาก เป็นการกระทำตามความประสงค์ของลูกจ้างที่ต้องการลาออก ซึ่งการลาออกก็มีผลให้ลูกจ้างไม่ต้องทำงานอีกต่อไปและไม่มีสิทธิได้รับค่าจ้างเช่นเดียวกับการเลิกจ้างนั้นเอง แต่การที่นายจ้างไม่ให้ลูกจ้างทำงานต่อไปจนถึงวันที่ลูกจ้างกำหนดไว้ในใบลาออกถือเป็นการผิดสัญญาจ้าง เป็นเหตุให้ลูกจ้างได้รับความเสียหาย นายจ้างต้องรับผิดชำระค่าเสียหายให้กับลูกจ้าง โดยค่าเสียหายในส่วนนี้เทียบเคียงได้เท่ากับค่าจ้างในวันทำงานที่ลูกจ้างยังคงมีสิทธิได้รับนับจากวันที่นายจ้างอนุมัติให้ออกนับถึงวันที่ลูกจ้างกำหนดในใบลาออกนั้นเอง และเนื่องจากเงินที่นายจ้างต้องรับผิดเป็นค่าเสียหายมิใช่ค่าจ้าง นายจ้างจึงต้องรับผิดในดอกเบี้ยเพียงร้อยละ 7.5 ต่อปีเท่านั้น มิใช่ร้อยละ 15 ต่อปี
...................................... สมบัติ ลีกัล 1 พฤศจิกายน 2550