สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า กับ จงใจขัดคำสั่ง 

ลากิจกับหัวหน้างาน

กรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท กับ กรรมเดียวผิดวินัยหลายเรื่อง

ปัญหาดอกเบี้ย และ การคืนเงินค่าชดเชย

กฎหมายคุ้มครองแรงงาน มาตรา 11/1 กำหนดให้ลูกจ้างผู้รับเหมาแรงงานมีสิทธิได้รับประโยชน์และสวัสดิการเท่าเทียมและเป็นธรรม เมื่อเทียบกับลูกจ้างโดยตรงของผู้ว่าจ้างด้วยวิธีเหมาแรงงาน ก็เลยคิดกันง่ายๆว่า ถ้าลูกจ้างโดยตรงได้รับสิทธิเบิกค่ารักษาพยาบาลได้ตามความเป็นจริงโดยไม่จำกัด ลูกจ้างผู้รับเหมาแรงงานที่ทำงานอย่างเดียวกับลูกจ้างโดยตรงก็น่าจะได้รับ สิทธิเช่นว่านั้นด้วย

ลูกจ้างไปร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน อ้างว่า นายจ้างเลิกจ้างโดยไม่จ่ายค่าชดเชย นายจ้างชี้แจงว่า มิได้เลิกจ้าง หากแต่ลูกจ้างออกจากงานไปเอง พนักงานตรวจแรงงานเชื่อนายจ้าง จึงวินิจฉัยว่า นายจ้างมิได้เลิกจ้าง และมีคำสั่งยกคำร้องลูกจ้าง

การลาเพื่อฝึกอบรมนั้นมีบัญญัติไว้ในกฎหมายคุ้มครองแรงงาน นั่นย่อมหมายความว่า ลูกจ้างมีสิทธิลาได้ นายจ้างต้องอนุญาต แต่กฎหมายมิได้บัญญัติไว้ว่า นายจ้างต้องจ่ายค่าจ้างหรือไม่ นั่นย่อมหมายความว่า นายจ้างจะจ่ายค่าจ้างหรือไม่ย่อมเป็นไปตามระเบียบข้อบังคับการทำงานหรือเป็นไปตามข้อตกลงหรือสัญญานั่นเอง

เงินเพิ่ม กับ อายุความ

สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าตามสัญญา กับ อำนาจการสั่งจ่ายของพนักงานตรวจแรงงาน

            กฎหมายคุ้มครองแรงงาน มาตรา 11/1 กำหนดให้ผู้ประกอบกิจการที่มอบให้บุคคลใดเป็นผู้จัดหาคนมาทำงานอันมิใช่การประกอบธุรกิจจัดหางาน โดยการทำงานนั้นเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการผลิตหรือธุรกิจในความรับผิดชอบของผู้ประกอบกิจการ และโดยบุคคลนั้นจะเป็นผู้ควบคุมดูแลการทำงานหรือรับผิดชอบในการจ่ายค่าจ้างให้แก่คนที่มาทำงานนั้นหรือไม่ก็ตาม ให้ถือว่าผู้ประกอบกิจการเป็นนายจ้างของคนที่มาทำงานดังกล่าว ด้วยความที่ถือว่าผู้ประกอบกิจการเป็นนายจ้างจึงมีคำถามเกิดขึ้นมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือ จะนับอายุงานเพื่อจ่ายค่าชดเชยอย่างไร ?

ด้วยความที่กฎหมายมาตรา 11/1 กำหนดให้ถือว่าผู้ประกอบกิจการเป็นนายจ้างของคนที่มาทำงานเป็นลูกจ้างผู้รับเหมาค่าแรง จึงเกิดคำถามถึงความรับผิดของผู้ประกอบกิจการที่มีต่อลูกจ้างผู้รับเหมาค่าแรง อีกหนึ่งในคำถามเหล่านั้น ก็คือ ผู้ประกอบกิจการต้องรับผิดต่อการทำละเมิดในทางการที่จ้างของลูกจ้างผู้รับเหมาค่าแรงต่อบุคคลภายนอกหรือไม่ ?

โดยหลักกฎหมาย อะไรที่เป็นสิทธิย่อมสละได้ เมื่อแสดงเจตนาสละเสียแล้ว สิทธินั้นย่อมสิ้นไป ไม่อาจเรียกร้องหรือบังคับตามสิทธินั้นได้อีก แต่มีสิทธิเรียกร้องบางประเภทที่แม้สละไปแล้วสิทธินั้นก็ไม่สิ้นไป อาจเรียกร้องหรือบังคับตามสิทธินั้นได้อีก

            กฎหมายคุ้มครองแรงงาน มาตรา 119 วรรคสุดท้ายระบุว่า การเลิกจ้างที่นายจ้างไม่ประสงค์จะจ่ายค่าชดเชยนั้น ถ้านายจ้างไม่ระบุข้อเท็จจริงอันเป็นเหตุที่เลิกจ้างไว้ในหนังสือบอกเลิกสัญญาจ้างหรือไม่ได้แจ้งเหตุที่เลิกจ้างให้ลูกจ้างทราบในขณะที่เลิกจ้าง นายจ้างจะยกเหตุนั้นขึ้นอ้างในภายหลังไม่ได้

             ย้ายงาน เป็นอำนาจของนายจ้างจะย้ายลูกจ้างไปทำงานในตำแหน่งใดที่ไม่ต่ำไปกว่าเดิมก็ได้ ย่อมถือว่าเป็นคำสั่งที่ชอบและเป็นธรรม ลูกจ้างต้องปฏิบัติตาม หากฝ่าฝืนย่อมเป็นความผิดทางวินัยอาจถูกลงโทษได้